حقوق جهاني بشر در اسلام و مقايسه و تطبيق آن با حقوق بشر غرب از ديدگاه علامه جعفري

هر چند سرچشمه و سوابق انديشه حقوق جهاني بشر را بايد در آموزه هاي اديان توحيدي و افكار فلاسفه طرفدار حقوق طبيعي از جمله فيلسوفان رواقي جستجو نمود، اما در قرن بيستم بود كه به دنبال تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر در سازمان ملل(1948)، بحث از حقوق بشر به گفتماني مسلط و موضوعي حساس در نزد فلاسفه و صاحبنظران حقوقي و سياسي تبديل شد و از زواياي مختلف مورد بحث قرار گرفت. واقعيت اين است كه در تدوين و تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر، متاسفانه به جنبه هاي ديني و اعتقادي آن پرداخته نشد. بنابراين با سيطره تفكر ليبرال و سكولار اعلاميه مذكور جنبه ناسوتي و غير مذهبي پيدا كرد. از طرف ديگر، كشورهاي مسلمان كه در آن مقطع تاريخي عمدتا در شرايط استعماري به سر مي بردند در فرايند وضع و تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر دخالت داده نشدند. بدين ترتيب از 1948 كه اعلاميه جهاني حقوق بشر مورد تصويب قرار گرفت از سوي عالمان ديني و نختبگان فكري و سياسي جوامع اسلامي مورد نقد و معارضه جدي قرار گرفت. مقاله حاضر كه به شيوه توصيفي و تحليلي نگارش يافته به ديدگاه علامه محمدتقي جعفري درباره حقوق بشر اسلامي و مقايسه آن با حقوق بشر غرب مي پردازد.