بهينه‌سازي انطباق ميدان‌هاي پرتويي مجاور با استفاده از مدل‌سازي رياضي و مقايسه‌ي نتايج با سيستم طراحي درمان

در راديوتراپي هنگامي كه حجم هدف پيچيده است از چندين ميدان پرتويي براي پوشش‌دهي بافت سرطاني استفاده مي‌شود. از اين رو انطباق ميدان‌هاي مجاور و به حداقل رساندن تابش‌دهي به بافت‌هاي سالم از اهداف مهم راديوتراپي است. هدف از اين مطالعه، ارائه‌ي يك روش كلي براي تطابق ميدان‌هاي پرتويي مجاور و هم‌چنين بررسي اين روش در تكنيك‌هاي درماني از قبيل پرتودهي مغزي نخاعي، پرتودهي پستان فوق ترقوه‌اي با ميدان كامل و ميدان نيمه است. در اين روش يك سيستم متعامد راست‌گرد كه مركز آن در ايزوسنتر بوده و هم‌چنين دو ميدان فرضي با نام‌هاي ميدان شماره‌ي يك و ميدان شماره‌ي دو در نظر گرفته شده است. سپس با استفاده از روش‌هاي ارائه شده، زاويه‌هاي محدود كننده، تخت، گانتري و هم‌چنين اندازه‌ي دهانه‌ي محدود كننده براي هر دو ميدان فرضي جهت تطابق بين صفحات كناري آن‌ها محاسبه شده است. مقايسه‌ي نتايج به دست آمده با سيستم طراحي درمان نشان مي‌دهد كه تكنيك پرتودهي مغزي نخاعي فقط در اندازه‌گيري زاويه‌ي محدود كننده داراي خطا بوده كه مقدار آن برابر با 0.198 درصد اندازه‌گيري شده است. بيش‌ترين خطاي به دست آمده در دو تكنيك فوق ترقوه‌اي با ميدان كامل و نيمه در محاسبه‌ي اندازه‌ي دهانه‌ي محدود كننده‌ي ميدان فوق ترقوه‌اي حاصل شده كه به ترتيب برابر با 21.05 و 18.6 درصد محاسبه شده است. در نهايت با توجه به نتايج به دست آمده مي‌توان از اين روش جهت بهبود تطابق ميدان‌ها در تمام حالت‌هايي كه از ميدان‌هاي درماني مجاور هم استفاده مي‌شود، با ميزان خطاي قابل قبول و هم‌چنين بدون تغيير در اندازه‌ي ميدان استفاده كرد تا توزيع دوز يكسان حاصل شود.