بررسي مستندات قرآني و روايي بزرگداشتِ مواليد و وفياتِ اولياء الهي

بزرگداشت و سوگواري بر وفياتِ اولياي الهي و اظهارِ شادي در مواليدِ آنها يك آئين ديني، اجتماعي است كه در بيشتر فرهنگهاي بشري و آدابِ ديني مورد توجّه و اهتمام انسانها قرار دارد. اين موضوع برخاسته از امور فطري و وجداني است؛ زيرا آدميان هر آنچه انتساب به محبوب داشته باشد و ياد او را زنده نگاه دارد، محترم مي‌دانند و برايشان اهميّت مي‌يايد. اين امر اگر در راستايِ محبّت خداوند و نيز مودّت كساني باشد كه خداوند محبّت آنها را واجب اعلام كرده است، قطعاً از مصاديق عبادت حقّ متعال محسوب مي‌شود. چنانكه در آيات قرآن كريم و سيره‌ي پيامبر اكرم(ص) و امامان معصوم (ع) نيز مواليد و وفياتِ اولياء الهي موضوعيّت دارد و براي مؤمنان، الهامبخشِ اقتداء و تأسّي به مسيرِ نوراني آن‌هاست. با واكاوي مفهوم عبادت و بررسيِ ادلّه جواز بزرگداشت مواليد و وفيات اولياي الهي از منظر قرآن و روايات، آشكار مي شود كه اين آداب، مصداق عبادت است. زيرا در تعاليم قرآن و سنّت، صراحتاً به دوستيِ آن بزرگواران فرمان داده شده است و تكريم زمانها و مكانهايي كه مُنتسب به آن اولياء عظيم‌الشأن است، در حقيقت، تعظيمِ فرمان خداوند بر مودّت آنهاست و از آنجا كه فرمان محبّت اهلبيت (ع) محدود به زمانِ خاصّي نيست، گذشتِ زمانها از اهميّتِ چنين آدابي نمي‌كاهد.