تظاهرات باليني، آزمايشگاهي و هيستوپاتولوژيك، يافته‌هاي الاستوگرافي و پيامد درمان در بيماران هپاتيت اتوايميون شهرستان ساري

سابقه و هدف: هپاتيت اتوايميون يك بيماري التهابي مزمن كبدي با علت ناشناخته با ارجحيت وقوع در زنان مي‌باشد. هدف از اين مطالعه بررسي تظاهرات باليني، آزمايشگاهي و هيستوپاتولوژيك، يافته‌هاي الاستوگرافي و پيامد درمان در بيماران هپاتيت اتوايميون و بررسي عوامل مختلف در پاسخ به درمان در شهرستان ساري بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي است كه در آن اطلاعات دموگرافيك، باليني، هيستوپاتولوژي، آزمايشگاهي و الاستوگرافي 136 بيمار هپاتيت خودايمن مراجعه كننده به بيمارستان امام خميني (ره) و كلينيك‌هاي تخصصي گوارش ساري طي سال‌هاي 1398 تا 1400 در يك پرسش‌نامه از پيش طراحي شده ثبت شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد در بررسي ارتباط عوامل دموگرافيك، ازمايشگاهي، هيستوپاتولوژيك، الاستوگرافيك و باليني با پاسخ به درمان تنها PT و PLT ارتباط معني‌داري با پاسخ به درمان داشت (0/05 p)، بدين‌صورت كه سطح پلاكت پايين و PT بالا با پاسخ به درمان كم‌تري همراهي داشت و PT بالا با احتمال بيشتر عود همراهي داشت. همچنين بين سيروز و غير سيروز بودن در زمان تشخيص بيماري ارتباط معني‌داري با پاسخ به درمان وجود داشت (0/05 p). به‌طوري كه افراد مبتلا به سيروز پاسخ به درمان كم‌تري را تجربه كردند. هيچ‌كدام از عوامل ذكر شده با سيروز جديد ارتباطي نداشتند. در بررسي ارتباط نتايج فيبرواسكن اوليه و بعدي در طي پيگيري كاهش فيبروز به دنبال درمان در فيبرواسكن به‌طور واضح ديده شد. استنتاج: يافته‌هاي اين مطالعه به طور كلي نشان داد كه مي‌توان فيبرواسكن كبد را به عنوان يك روش ارزيابي فيبروز در بيماران هپاتيت خودايمن در طي دوران درمان و پس از آن پيشنهاد كرد.