بررسي كارايي پرايمينگ بذر بر سبز شدن نهال و استقرار گونه Astragalus brachyodontus در شرايط گلخانه و تحت تنش كم‌آبياري

استقرار اوليه گونه هاي گياهي مرتعي به خصوص در مناطق خشك و نيمه خشك مسئله اي قابل توجه جهت اصلاح و توسعه مراتع و افزايش عملكرد آن هاست. به منظور بررسي اثرهاي كاربرد پرايمينگ بذر بر تغييرات عملكرد گونه ‌مرتعي Astragalus brachyodontus، اين طرح در گلخانه در قالب طرح فاكتوريل انجام گرفت. سه تيمار هيدروپرايمينگ (آب مقطر)، اسموپرايمينگ (پلي اتيلن گلايكول در دو سطح 0/4- و 0/8- مگاپاسكال) و هورمون پرايمينگ (جيبرليك اسيد) به عنوان فاكتور اول و سه سطح تنش كم آبياري 100% ظرفيت مزرعه، 75% ظرفيت مزرعه و 50% ظرفيت مزرعه به عنوان فاكتور دوم بر روي سه جمعيت (زنجان، قم و خلخال)، در سه تكرار در نظر گرفته شد. بررسي نتايج نشان داد پرايمينگ بذر، تنش كم آبياري، جمعيت ها و اثرات متقابل آن ها، تاثير معني داري در سطح احتمال 1% بر تمام صفات مورد بررسي داشت. كاهش ميزان آب خاك، موجب كاهش معني دار درصد جوانه زني، طول و وزن ساقه شد اما طول ريشه افزايش يافته و وزن ريشه ابتدا افزايش و سپس كاهش شديدي نشان داد. بيش ترين ميزان عملكرد صفات ارتفاع (11/0267 سانتي متر)، طول ريشه (30/6467 سانتي متر)، وزن ساقه (1/1700 گرم) و وزن ريشه (1/3664 گرم)، مربوط به جمعيت زنجان با آبياري نرمال بود. تيمار اسموپرايمينگ 0/4- مگاپاسكال بيش ترين مقادير را در صفات طول ريشه (33/1556 سانتي متر)، وزن ساقه (1/2144 گرم) و وزن ريشه (1/4800 گرم) داشت. به طور كلي، بر‌اساس نتايج تحقيق حاضر، اسموپرايمينگ 0/4- مگاپاسكال و هورمون پرايمينگ با جيبرليك اسيد در شرايط تنش شديد كم آبياري، به عنوان تيمارهاي بهبود دهنده عملكرد گونه Astragalus brachyodontus در محيط گلخانه معرفي شد. اين مسئله مي‌تواند در بهبود استقرار و عملكرد اين گونه علوفه اي با ارزش بومي در برنامه هاي اصلاح و توسعه مراتع براي كمك به استقرار اوليه آن ها در شرايط كم آبياري مورد توجه واقع شود.