مقايسه اثر بخشي مداخله عصبي – حركتي آنت بنيل و برنامه سان رايز برتعاملات اجتماعي و رفتار كليشه اي كودكان مبتلا به اختلال اتيسم

زمينه و هدف: اختلال اتيسم، اختلالات رشدي عصبي هستند كه با مشكلاتي در ارتباط و تعاملات اجتماعي ،رفتارها، علايق و فعاليت هاي محدود و تكراري مشخص مي شود. هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي مداخله درماني عصبي – حركتي آنت بنيل  و برنامه سان – رايز برتعاملات اجتماعي و رفتار كليشه اي كودكان مبتلا به اختلال اتيسم است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود . جامعه آماري شامل تمامي كودكان مبتلا به اختلال اتيسم دردامنه سني 10-4ساله بودند كه در سال 1399 به مراكز اتيسم شهرستان خمين و اراك مراجعه كرده اند. از جامعه آماري مذكور تعداد 30 كودك مبتلا به اختلال اتيسم و داراي شرايط ورود به پژوهش با روش نمونه‏گيري هدفمند وارد مطالعه شدند سپس بصورت تصادفي دردو گروه آزمايش ويك گروه گواه هر گروه 10 نفر  قرار گرفتند. از آزمون گارز -2 (GARS-2) جهت جمع آوري اطلاعات و بعنوان پيش آزمون و پس آزمون استفاده شد.گروه آزمايش يك ، مداخله آنت بنيل را بمدت 8 جلسه 90 دقيقه اي دريافت كردند وگروه آزمايش دو برنامه سان رايز را بمدت 40 ساعت بصورت فشرده دريافت كردند در حالي كه گروه گواه آموزشي دريافت نكردند. داده ها با استفاده ازآزمونهاي شاپيروويلك وتحليل كواريانس چند متغيري سطح معناداري 5 درصد مورد تجزيه و تحليل قرارگرفتند. يافته‌ها: نتابج نشان داد بين ميانگين تعامل اجتماعي و رفتار كليشه اي درگروه هاي آزمايش و گروه گواه تفاوت معناداري وجود دارد و با توجه به اندازه اثر مي توان بيان كرد بيشترين اثر بخشي روش هاي درماني بر روي رفتار كليشه اي بوده است . همچنين يافته ها نشان داد كه برنامه سان رايز در بهبود تعاملات اجتماعي كودكان مبتلا به اختلال اوتيسم به طور معني داري اثربخشي بيشتري از مداخله عصبي – حركتي انت بنيل دارد. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان گفت روش درماني عصبي-حركتي انت بنيل و برنامه سان رايز در پس آزمون منجر به كاهش رفتار كليشه اي و بهبود تعاملات اجتماعي كودكان مبتلا به اختلال اتيسم شده است و برنامه سان-رايز اثربخشي بيشتري را در بهبود مهارت هاي اجتماعي در كودكان مبتلا به اوتيسم داشته است.