بررسي كتاب ره‌يافتي به رئاليسم، سينما، و بيان مفاهيم ديني

«رئاليسم» كه از قرن نوزدهم ميلادي در ادبيات و نقاشي پديدار شد و تا امروز نيز ادامه دارد جرياني قدرت‌مند از مادي‌شدن هنر است. هنرمند رئاليست منطق و روابطي در اثر هنري خلق مي‌كند كه از دانش‌هاي جديد و روابط اجتماعي حاكم بر جامعه‌ مدرن برآمده است. ازسويي، سينما به‌عنوان هنر دوران مدرن، باتوجه‌به ويژگي ثبت تصوير، با رئاليسم نزديكي و پيوند عميقي دارد كه از همان نخستين آثار سينمايي برادران لومير اين ويژگي هويدا بود. با افزوده‌شدن صدا و رنگ به فيلم‌هاي صامت اوليه اين پيوند عميق‌تر شد. از اواسط قرن بيستم، گرايش به واقع‌نمايي اجتماعي افزايش يافت كه در آثار نئورئاليست‌هاي ايتاليا و آراي آندره بازن به‌خوبي خود را نشان مي‌دهد. مقاله‌ پيش‌رو، بررسي كتاب ره‌يافتي به رئاليسم، سينما، و بيان مفاهيم ديني، نوشته‌ وحيد حياتي، است كه ظرفيت رئاليسم سينمايي را براي بيان مفاهيم ديني بررسي كرده است و به تمايز رئاليسم معمول در سينما كه در جنبش نئورئاليسم به اوج خود مي‌رسد و شكلي از رئاليسم سينمايي مي‌پردازد كه به‌اعتقاد نويسنده‌ كتاب براي بيان مفاهيم ديني مناسب است. در اين مقاله، نظريات مهم درباره‌ مفهوم رئاليسم ديني، كه به‌اعتقاد او در آثار مجيد مجيدي و به‌خصوص بچه‌هاي آسمان متجلي مي‌شود، بررسي شده و به نقد ديدگاه او درباره‌ شباهت مفهوم رئاليسم ديني و رئاليسم سينمايي و تفاوت آن‌ها از منظر معرفت‌شناسانه پرداخته شده است.