مدل ساختاري طرح‌واره ناكارآمد براساس ابرازگري هيجاني و انعطاف‌پذيري شناختي با نقش واسطه‌اي هوش هيجاني در شرايط قرنطينه خانگي ناشي از همه‌گيري كرونا

هدف: مطالعه رابطه بين طرح‌واره ناكارآمد با ابرازگري هيجاني و انعطاف‌پذيري شناختي، با نقش واسطه‌اي هوش هيجاني در شرايط قرنطينه خانگي ناشي از همه‌گيري كرونا، هدف اين پژوهش بود. روش: به اين منظور نمونه‌اي به حجم511 نفر از جامعه آماري دختران نوجوانان مدارس متوسطه دوم شهر تهران كه در سال تحصيلي 1400-1399 مشغول به تحصيل بودند، انتخاب شدند. روش نمونه‌گيري، خوشه‌اي چندمرحله‌اي بود. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از پرسش‌نامه‌هاي طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (يانگ، 1998)، ابرازگري هيجاني، انعطاف‌پذيري شناختي و هوش هيجاني شرينگ. براي تعيين برازش مدل، از مدل‌سازي معادلات ساختاري استفاده شد. در ادامه، برازش مدل در سه سطح صورت گرفت: برازش مدل اندازه‌گيري، برازش مدل ساختاري و برازش كلي مدل. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش با سطح معني‌داري (5%) حاكي از آن بود كه اندازه اثر مستقيم ابرازگري هيجاني بر طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (0/329)، قوي؛ اندازه اثر ابرازگري هيجاني بر هوش هيجاني (0/194)، قوي؛ اندازه اثر مستقيم انعطاف‌پذيري شناختي بر طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (0/107)، متوسط؛ اندازه اثر انعطاف‌پذيري شناختي بر هوش هيجاني (0/057)، متوسط و اندازه اثر هوش هيجاني بر طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (0/105)، متوسط بود. هم‌‌چنين با توجه به اينكه مقادير ارزش t براي رابطه ميان متغيرهاي ابرازگري هيجاني و طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (11/765)، ابرازگري هيجاني و هوش هيجاني (10/181)، انعطاف‌پذيري شناختي و طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (7/005)، انعطاف‌پذيري شناختي و هوش هيجاني (5/21) و هوش هيجاني و طرح‌واره‌هاي ناكارآمد (6/866)، بزرگتر از 1/96 بود نشان‌دهنده رابطه معني‌دار بين اين متغيرهاست. نتيجه‌گيري: مدل آزمون‌شده، مدلي مطلوب براي تبيين طرح‌واره‌هاي ناكارآمد در دختران نوجوان است.