ابعاد معنايي عنديت در قرآن كريم در تبيين رابطه ميان انسان و پروردگار

قرآن كريم جهت انتقال مفاهيم خود از ظرف «عند» با بسامد بالايي استفاده نمودهاست. اين ظرف در معناي پيش نمونهاي خود، مفهوم «نزد» را كدگذاري مينمايد، اما در تمامي موارد كاربرد اين واژه در قرآن كريم، محدود به اين معنا نبوده و با قرارگيري در بافتهاي مختلف، وارد حوزههاي معنايي جديدي ميگردد. واژه «عند» در گسترش معنايي خود در قرآن و در همنشيني با واژگاني چون «الله»، «ربّ»...، مهمترين مقولههاي انتزاعي و متافيزيكي مطرح در كلام خداي تعالي را در سطح ادراك انساني قابل فهم مينمايد. با اين وجود، عدم درك صحيح از غرض خداوند و عدم توجه به سياق آيات، سبب شدهاست تا برخي ديدگاههاي تفسيري به سمت تشبيه و تجسيم متمايل گردد. پژوهش حاضر به روش توصيفي تحليلي به بررسي ابعاد معنايي ظرف «عند» در قرآن كريم پرداخته است. برخي از مهم ترين آنها شامل حكميت و قضاوت الهي، قطعيت و حتميت حضور، انتساب ربوبي، قرب و زلفي ميباشد. در پايان اين نتيجه حاصل شدهاست كه با صرفنظر كردن معناي ابتدايي «عند» كه موجب جسمانيت و محدوديت حق تعالي مي باشد، ساير معاني تناقضي با عقل و آموزه هاي وحياني نداشته و بازتاب صحيحي از مفاهيم انتزاعي و غيرحسي را به مخاطب ارائه خواهد داد.