اثربخشي آموزش طرحواره درماني بر تعارض كار-خانواده و رضايت زناشويي زنان متاهل شاغل

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش طرحواره‌درماني بر تعارض كار-خانواده و رضايت زناشويي زنان متاهل شاغل انجام شده است.اين پژوهش نيمه آزمايشي با استفاده از طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل انجام شد. جامعۀ آماري پژوهش را زنان متاهل شاغل در تمامي شعب شركت گلستان تشكيل داده‌اند. از اين جامعه 30 نفر از آنها به عنوان نمونه مورد پژوهش، به روش نمونه‌گيري در دسترس، انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار داده شدند. آزمودني‌ها دو پرسشنامه تعارض كار-خانواده كارلسون (2000) و رضايت زناشويي انريچ (1989) را در دو مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل نمودند. گروه آزمايش تحت آموزش طرحواه‌درماني در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي قرار گرفتند. داده‌هاي آماري با استفاده از تحليل كوواريانس توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 21 تحليل شدند. نتايج نشان داد نمره تعارض كار-خانواده زنان متاهل شاغل گروه آزمايش در پس‌آزمون به طور معناداري كمتر از گروه كنترل و نمره رضايت زناشويي آنها در پس‌آزمون به طور معناداري بيشتر از گروه كنترل شد. ( p 0/05). با استناد به يافته‌هاي اين پژوهش، مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش طرحواره درماني به عنوان يك روش مداخله، در كاهش تعارض كار-خانواده و افزايش رضايت زناشويي، مي‌تواند مورد استفاده قرار گيرد.