بررسي و ارائه‌ي روش تركيبي بازيافت مواد دورريزِ حاصل از توليدي‌هاي پوشاك

استخراج در توليد بسياري از محصولات، به ويژه، توليد پوشاك و منسوجات كه مواد اوليۀ آنها ازجنس پارچه مي باشد، با دورريز حاصل از برش هايِ پارچه، مواجه هستيم. امروزه در بسياري از كشورهاي جهان، سهم مهمي از توليد ناخالص ملي، مربوط به بخشِ توليدي هاي پوشاك است و بزرگترين چالشي كه اين بخش از صنعت، با آن مواجه است، تأمين مواد اوليه براي توليد است. امروزه اقداماتي كه توسط توليدي ها و كارخانجات توليد پوشاك كشور صورت مي گيرد، فروش اين مواد زايد، جهت كاربردهاي نه چندان كارشناسي شده و به عنوان مواد پركنندۀ عروسك و رختخواب به خريداران و يا به دور ريختن آنها، همراه با زباله هاي شهري است كه همين امر باعث توليد حجـم زيـاد زبالـه هـاي شـهري و آلودگي محيط زيست مي گردد. در اين راستا، پژوهش حاضر به بررسي روش هاي استفاده ي بهينه از مواد دورريز در آزمايشگاه به دو روش اصلي مي پردازد. (در روش اول محصول ليف و و در روش دوم، پارچه ي بدون بافت است.) اين دو روش اصلي به 7 روش فرعي تقسيم مي شوند: برش و خرد كردن، چرخ و خمير كردن (نمدمالي)، فشار و پرس، حرارتي (پخت)، حرارتي (ذوب)، استفاده از مواد شيميايي و تخمير داغ. نمونه هاي به‌دست آمده، حاصل از اين 7 روش، از 3 جنبۀ اصلي مقاومت، انعطاف و رنگ پذيري، مورد بررسي قرار مي گيرند و در نهايت، يك راهكار مؤثر براي بازيافت، متناسب با شرايط و امكاناتِ مراكزِ توليدي جامعۀ ما و با هدفِ افزايش بهره وري اقتصادي و استفاده صحيح و بهينه از مواد دورريز و سازگار با پوست بدن، با عنوان «روش تركيبي بازيافت» ارائه داده مي شود.