متغيرهاي تأثيرگذار بر آينده زنجيره مقاومت در منطقه غرب آسيا (با تأكيد بر يمن، عراق، سوريه و لبنان)

محور مقاومت به‌عنوان مفهومي پذيرفته شده در فضاي سياسي همواره محل بحث بوده، باوجوداين به نظر مي‌رسد اين مفهوم چندان نمي‌تواند گوياي تلفيق رفتاري اين نيروها با شرايط بومي و متغيرهاي جديد باشد به همين خاطر مفهوم «زنجيره مقاومت» مي‌تواند ميزان بيشتري از انعطاف و درعين‌حال تنوع را در خود جاي دهد. گذشته از اين؛ آنچه اهميت پيدا مي‌كند اين است كه رفتار نيروهاي مقاومت تا چه ميزان ايدئولوژيك يا ژئوپليتيك و يا حتي ژئواكونوميك است و اينكه الگوي دوستي و دشمني حاكم بر اين نيروها چيست؟ در سوي ديگر اينكه مسير حركتي و آينده اين محور به چه سمت و سويي است هم مي‌تواند پيش‌بيني‌ناپذير باشد. حال با توجه به اين مقدمه، سؤال اصلي مي‌تواند اين‌گونه در نظر گرفته شود كه متغيرهاي اصلي تأثيرگذار بر آينده زنجيره مقاومت چيست؟ در پاسخ بايد گفت كه پنج متغير كليدي شامل ساختار اقتصادي، الگوي دوستي و دشمني كه در درون خود نوع تعامل و ارتباط با بازيگر مركز، نوع تعامل و ارتباط با دشمن نزديك، نوع تعامل و ارتباط با دشمن دور و نوع تعامل و ارتباط با دولت ميزبان را دربرمي گيرد، ساختار سياسي نيروها، جايگاه اجتماعي نيروهاي مقاومت در ميان توده مردم و درنهايت اهداف سازماني كه مي‌تواند ايجابي يا سلبي باشد بر آينده زنجيره مقاومت تأثير خواهد گذاشت. پژوهش حاضر تلاش كرده است تا با استفاده از روش تحليلي-توصيفي و بر اساس گردآوري اسنادي داده‌ها به سؤالات مذكور پاسخ دهد.