بررسي سلامت اجتماعي پرستاران ايراني و عوامل مرتبط با آن در طي همه‌گيري كوويد-19

زمينه و هدف: در شرايط همه‌گيري‌هاي ناگهاني، پرستاران بيش از ديگر اعضاي تيم سلامت در خط اول مواجهه با بحران قرار دارند. اين مطالعه٬ با هدف تعيين سلامت اجتماعي پرستاران ايراني و عوامل مرتبط با آن در طي همه‌گيري كوويد-19 انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه مقطعي مبتني بر وب٬ پس از تأييديه كميته اخلاق پژوهش، 612 پرستار از طريق ارسال پرسش‌نامه سلامت اجتماعي بررسي شدند. داده‌ها در طي ماه‌هاي دي و بهمن سال 1399 در بستر شبكه هاي اجتماعي از پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي سراسر كشور گردآوري و با آمار توصيفي (ﺗﻌـﺪاد درﺻـﺪ، ﻣﻴـﺎﻧﮕﻴﻦ واﻧﺤﺮاف‌ﻣﻌﻴﺎر) و آزمون رگرسيون خطي چندگانه با  نسخه 22 نرم‌افزار SPSS تجزيه‌وتحليل شدند. سطح معناداري در مطالعه 05/0 درصد انتخاب شد. يافته‌ها: ميانگين نمره سلامت اجتماعي در پرستاران مورد مطالعه 5/9±1/74 از 140 نمره بود. تحليل رگرسيون خطي چندگانه، 3 عامل سن (β=-۰/۹۵ ٬P=۰/۰۴)، جنس (P=۰/۰۱ ٬β =۰/۱) و نوع استخدامβ=-۰/۱ ٬P=۰/۳ ) را در پيش‌بيني سلامت اجتماعي پرستاران مؤثر دانست. ديگر عوامل فردي و شغلي مؤثر شناخته نشدند. نتيجه‌گيري: وضعيت سلامت اجتماعي پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي كشور٬ از وضعيت نسبتاً مطلوبي برخوردار است. بالاتر رفتن سطح تحصيلات، سن و تخصصي شدن خدمات قابل ‌ارائه از طريق ارتقا وظيفه سازماني در حوزه مديريتي-آموزشي در بهبود سطح سلامت اجتماعي پرستاران مفيد است. همچنين تغيير رابطه استخدامي پرستاران به‌صورت دائمي مي‌تواند به‌‌طور مؤثري سطح سلامت اجتماعي آنان را افزايش دهد.