حكمراني خوب، سرمايه‌ي اجتماعي و اعتماد سياسي

در اين مقاله اهتمام بر آن بود كه مقوله «اعتماد سياسي» و نحوه ايجاد و انباشت آن در نسبت با «سرمايه اجتماعي» تبيين شود. در اين رويكرد، اعتماد به‌عنوان يكي از مؤلفه‌هاي سرمايه اجتماعي نه ويژگي ذاتي افراد بلكه جنبه‌اي از شرايط و محيطي محسوب مي‌شود كه افراد در چارچوب آن دست به عمل مي‌زنند. بدين‌سان، منشأ ايجاد سرمايه اجتماعي در جوامع مختلف با سطح توسعه‌يافتگي متفاوت، متغير خواهد بود. سنت‌هاي ديرين، باورهاي محلي و كارآمدي نظام سياسي هر يك به‌تنهايي يا در تركيب با هم مي‌توانند منشأ ايجاد سرمايه اجتماعي باشند. دعوي اصلي مقاله حاضر اين است كه تنها آن نوع سرمايه اجتماعي مي‌تواند خالق «اعتماد سياسي» پايدار باشد كه مولود الگوي «حكمراني خوب» است؛ چراكه اين الگو، فراتر از «حكومت»، مشتمل بر «جامعه مدني» و «فرد-شهروند» توانمند است كه با خلق سرمايه اجتماعي در ابعاد كلان، مياني و خُرد كليت نظام اجتماعي، به‌طور غيرمستقيم بسترساز اعتماد سياسي مدني و عقلايي مي‌گردد. ادعايي كه در پرتو مدلي «فرا نظريه»اي، بدين معنا كه نسبت ميان حكمراني خوب، سرمايه اجتماعي و اعتماد سياسي در مقام يك «نظريه»، مورد سنجش قرارگرفته است. استوار بر اين استدلال، «حكمرانان» براي تعميق و نهادمندي اعتماد سياسي بايد ذهن خود را بر تغيير پارادايمي متمركز نمايد كه در ماهيت اِعمال سياست ورزي در دهه پاياني قرن بيستم و اوايل قرن بيست و يكم رخ‌داده است. روشِ گردآوري داده‌ها در اين مقاله اسنادي و كتابخانه‌اي و روش داوري و تفسير اطلاعات گردآوري شده نيز تحليلي و تبييني است.