بررسي نقش مرجعيت صادقين(ع) در انحصار برخي از روايات علوي در منابع اهل سنت

برخي از روايات علوي فقط در منابع اهل سنت يافت مي‌شود. چه‌بسا تصور شود هيچ‌يك آن‌ها قابل ‌اعتماد نيستند؛ زيرا در سدۀ دوم هجري، احاديث ساختگي به معارف علوي راه يافت. يكي از مسائل فراروي پژوهشگران بي‌اعتمادي بدين روايات به‌سبب ذكر نشدن آن‌ها در منابع شيعي است. شايد يكي از دلايل راه نيافتن احاديث به منابع شيعي، ظهور مرجعيت صادقينv براي دستيابي محدثان به ميراث علوي بود و از توجه نسبت به ديگر راويان انتقال‌دهندۀ اين ميراث كاسته شد؛ بنابراين برخي از احاديث علوي برخي از اين روايان كه از سوي صادقينv نقل نشده، در انحصار منابع اهل سنت باقي ماند. اين نوشتار به‌منظور بررسي اين موضوع، راويان فعال اين عرصۀ روايي را در كوفه ـ محيط تأثيريافته از اين مرجعيت ـ شناسايي مي‌كند. سپس با روش توصيفي‌تحليلي منقولات اين راويان را با روايات صادقين(ع) مقايسه مي‌كند تا چگونگي اعتماد به اين روايات را با نگاهي استقرايي بيابد. در آخر نيز با تحليل اسناد و متون و گونه‌شناسي روايات علوي منقول از اين راويان در منابع شيعه، برخورد محدثان شيعي را با آن راويان مورد سنجش قرار مي‌دهد. نوشتار حاضر نشان داد كه اشتراك محتوايي اين احاديث با روايات صادقين(ع)، علاوه بر اينكه هم‌راستايي فعاليت حديثي آنان را با صادقين(ع) نشان مي‌دهد، اعتماد اجمالي به ديگر احاديث علوي از اين راويان را پديد مي‌آورد و احتمال ساختگي بودن آن‌ها را مي‌كاهد. همچنين اين پژوهش، گرايش محدثان شيعي كوفي را به نقل روايات ميراث علوي از طريق صادقينv به تصوير مي‌كشيد.