تجارب زيسته دانشجويان معلول جسمي - حركتي، از مشاركت در آموزش فراگير

فراهم نمودن آموزش فراگير، پايدار و قابل‌دسترس براي دانشجويان معلول، مي تواند ناشي از شناخت و حمايت از حقوق آنان باشد. هدف پژوهش حاضر، توصيف و فهم تجارب زيسته دانشجويان معلول جسمي – حركتي، از مشاركت در آموزش فراگير، در سطح آموزش عالي است. اين پژوهش در سال تحصيلي 1399-1398 با ابتناي بر پارادايم تفسيري و رويكرد كيفي و با استفاده از روش پديدارشناسي، از نوع روان‌شناختي (علمي) انجام شد. از ميان جامعه دانشجويان جسمي _ حركتي، تعداد 18 نفر از دانشجويان اين طيف، با نوع معلوليت شديد و خيلي شديد، با استفاده از شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و در مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته مشاركت كردند. تجزيه‌وتحليل داده ها، هم‌زمان با جمع‌آوري داده ها، به‌صورت دستي و با استفاده از الگوي پيشنهادي كلايزي[1] انجام شد. راهبردهاي اعتباربخشي به داده ها با استفاده از روش هاي بازنگري ناظرين، بازنگري مشاركت‌كنندگان، تخصيص زمان كافي براي جمع‌آوري داده ها و درگيري مداوم و مثلث سازي محقق انجام شد. يافته ها در مضمون هاي اصلي «معناي تحصيل»، «موانع دسترس‌پذيري»، «هزينه تحصيلي»، «ارتباطات انساني» و «نقش سازماني» و چندين مضمون فرعي ديگر استخراج شد. نتايج گوياي اين نكته مهم است كه علي رغم وجود نيروي انگيزه دروني قوي در دانشجويان معلول، جهت اثبات توانمندي هاي خود و همچنين فضاي ارتباطي حمايتي در گروه هاي غيررسمي، اين محيط دانشگاهي معلول كننده و غفلت سازماني است كه، به‌عنوان سد محكم در مقابل دانشجويان معلول قرار مي گيرد و مانع تحقق اهداف مدل اجتماعي معلوليت و آموزش فراگير مي شود. نتايج به‌دست‌آمده، هشدار مي دهد كه عدم مناسب سازي محيط دانشگاه، موجب شكست برنامه هاي درسي تجربه شده دانشجويان معلول جسمي- حركتي خواهد شد.