پيش‌بيني و تبيين سكوت سازماني با استفاده از راهبردهاي رهبري مثبت‌گرا و نقش ميانجي توانمندسازي روان‏شناختي

هدف: پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني و تبيين سكوت سازماني با استفاده از راهبردهاي رهبري مثبت‌گرا و نقش ميانجي توانمندسازي روان‏شناختي انجام شده است. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر اجرا، آميخته اكتشافي است. مدل توسعه ابزار در بخش كمّي، توصيفي ـ هم‏بستگي و در بخش كيفي، پديدارشناختي مبتني بر تجارب زيسته است. جامعه آماري پژوهش، كليه كاركنان و اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه فرهنگيان منطقه 9 شرق كشور بودند (354 نفر) كه با توجه به فرمول كوكران، در بخش كمّي، 180 نفر به‌روش نمونه‌گيري تصادفي ـ طبقه‌اي و در بخش كيفي، 26 نفر به‌روش هدفمند تا اشباع نظري انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از مصاحبه نيمه‌ساختاريافته و پرسش‏نامه‌هاي رهبري مثبت‌گرا كامرون (2008)، توانمندسازي روان‏شناختي اسپريتزر و ميشرا (1997) و پرسش‏نامه محقق‌ساخته سكوت سازماني استفاده شد. پايايي ابزارها برحسب آلفاي كرونباخ، به‌ترتيب 0/94، 0/77 و 0/93 و روايي هم‌گراي پرسش‏نامه‌ها نيز، به‌ترتيب 0/86، 0/50 و 0/62 به‌دست آمد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار اس‌پي‌اس‌اس 24 و اسمارت پي‌ال‌اس تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه بين رهبري مثبت‌گرا و توانمندسازي روان‏شناختي و سكوت سازماني، رابطه منفي و معنادار وجود دارد. همچنين، توانمندسازي روان‏شناختي بين رهبري مثبت‌گرا و توانمندسازي روان‏شناختي، نقش ميانجي دارد. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه به‌كارگيري سبك رهبري مثبت‌گرا و توانمندسازي كاركنان، مي‌تواند نقش مؤثري در كاهش سكوت كاركنان داشته باشد، از اين ‌رو پيشنهاد مي‌شود كه مديران دانشگاه فرهنگيان، روي توسعه و تقويت رهبري مثبت‌گرا و توانمندسازي كاركنان سرمايه‌گذاري كنند تا بتوانند با مشاركت و هم‌فكري هرچه بيشتر كاركنان، زمينه توسعه و اثربخشي بيشتر سازمان را فراهم سازند.