تأثير فعاليت هوازي بر تغييرات سطوح سيستاتين C و هموسيستئين به عنوان عوامل خطرزاي قلبي عروقي

زمينه و هدف التهاب مزمن با پيشرفت بيماري هاي مختلفي ازجمله آترواسكلروز و ديابت همراه است. مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثيربلندمدت فعاليت منتخب هوازي بر تغييرات سيستاتين C و هموسيستئين زنان ميان سال غيرفعال داراي اضافه وزن انجام شده است.روش بررسي 30 نفر از زنان ميان سال غير ورزشكار (با ميانگين سني 97 / 6± 05 / 46 سال، وزن 11 / 9± 82 / 71 كيلوگرم، قد 24 / 5± 9/ 156سانتي متر شاخص توده بدن 11 / 4± 2/ 29 كيلوگرم بر مترمربع) داوطلبانه در اين طرح شركت كردند؛ به طور تصادفي به دو گروه تجربي و كنترل، تفكيك شدند. سپس گروه آزمايش به مدت 8 هفته به تمرينات هوازي (دويدن مداوم با شدت 65 - 75 درصد حداكثر ضربان قلب) پرداختند. نمونه هاي خون، قبل و 24 ساعت پس از پايان پروتكل تمريني جهت اندازه گيري سطوح سيستاتين C و هموسيستئين گرفته شد. جهت مقايسه هاي بين گروهي از آزمون تحليل كواريانس و جهت مقايسه هاي درون گروهي از آزمون t زوجي استفاده شد.يافته ها نتايج نشان داد تفاوت معناداري بين گروه آزمايش و كنترل در مقادير سيستاتين P=0/09 C و هموسيستئين ( 07 / P= 0 ) پس از 8 هفته تمرين منتخب هوازي وجود نداشت. با اين حال، كاهش معناداري در وزن ( 001 / P=0 )؛ شاخص توده بدني ( 002 / P=0 )؛ گروه تجربي نسبت به گروه كنترل مشاهده شد.نتيجه گيري در مجموع، نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه برنامه فعاليت هشت هفته اي هرچند موجب بهبود تركيب بدني زنان ميان سال داراي اضاف هوزن مي شود اما براي بررسي نتايج بيوشيميايي روشن تر نياز به دوره هاي طولاني تري از تمرينات هوازي وجود دارد.