اثربخشي آموزش مهارت حل مسئله با رويكرد قصه گويي بر خودناتوان سازي تحصيلي دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش مهارت حل مسئله با رويكرد قصه گويي بر خودناتوان سازي تحصيلي دانش آموزان انجام گرفت. روش اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانش آموزان پسر كلاس ششم دبستان شهر عنبرآباد در سال تحصيلي 1398-99 (به تعداد 323نفر) بود كه از بين مدارس ابتدايي پسرانه، به روش نمونه گيري در دسترس، يك مدرسه انتخاب شد. سپس از بين دانش آموزان پاية ششم كه داراي نمرات بالا در خودناتوان سازي تحصيلي بر اساس مقياس خودناتوان سازي جونز و رودوالت (1982) بودند، 40 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 20 نفر) جاي گرفتند. گروه آزمايش، دريافت كنندة آموزش مهارت حل مسئله با رويكرد قصه گويي در 10 جلسه 60 دقيقه اي بودند. در پايان دوره، بار ديگر مقياس خودناتوان سازي براي هر دو گروه اجرا و نتايج داده ها با استفاده از آزمون تحليل كواريانس تك متغيره تجزيه و تحليل گرديد. نتايج نشان داد با توجه به پايين تر بودن ميانگين نمرات گروه آزمايش در پس آزمون، مقدار F بدست آمده برابر با 31.14 است كه در سطح اطمينان 99 درصد معنادار بوده است (0.01 P). همچنين اندازة اثر آموزش مهارت حل مسئله با رويكرد قصه گويي بر خودناتوان سازي تحصيلي دانش آموزان 45.7 درصد و در سطح 0.01 P معنادار بوده است. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه براي كاهش خودناتوان سازي تحصيلي دانش آموزان، آموزش مهارت حل مسئله با رويكرد قصه گويي مؤثر بوده است. از اينرو ابزار جديد و موثري را در حوزه ي روان درمانگري و تعليم و تربيت كودكان و نوجوانان معرفي مي كند كه مي تواند به عنوان يك فن درماني و آموزشي در مدارس استفاده شود.