بازخواني انسجام ساختاري قرآن كريم در پرتو نظريه نظم متقارن از ديدگاه ريموند فرين (مطالعه موردي سوره يوسف)

يكي از گونه هاي قرآن شناسي دهه هاي اخير در ميان مستشرقان و مسلمانان، پژوهش هاي نوين در شناخت ساحت هاي جديد نظم قرآن كريم است كه در اين ميان پژوهش هاي مبتني بر نظم متقارن توانسته است جايگاه خوبي را در اين ميان به خود اختصاص دهد. مقاله حاضر با در پيش گرفتن روش توصيفي_تحليلي، به بررسي رويكرد «ريموند فرين»، قرآن پژوه معاصر خواهد پرداخت. وي با تكيه بر نظريه نظم متقارن به تحليل بلاغي سوره يوسف مي پردازد. اين مقاله، نخست به معرفي مفهوم نظم متقارن پرداخته و پس از آن ديدگاه ريموند فرين در نظم سوره يوسف را بيان كرده و به نقد و بررسي آن مي پردازد. ريموند فرين سوره يوسف را به يازده بخش تقسيم مي نمايد و به صورت معكوس ميان بخش هاي مختلف سوره ارتباط برقرار كرده و يك مدل كلي و فراگير را از ارتباط بخش هاي سوره ارائه مي كند. از جمله نقدهايي كه بر كار وي وارد است؛ مي توان به عدم ذكر مباني تقسيم بندي و ارائه تفاسير اشتباه از سوره يوسف همچون منفي انگاري روح، تمايل يوسف به زليخا و زنداني كردن سارق جام پادشاه اشاره كرد. از نتايج پژوهش مي توان تبيين بهتر زيبايي تركيب متن سوره يوسف، توسعه مباحث اعجاز ادبي قرآن كريم و توسعه مباحث متن پژوهي جديد در راستاي اثبات عدم تحريف قرآن اشاره نمود.