بررسي رابطه ميان شاخص‌هاي حكمراني خوب و امنيت انساني در ايران: مطالعه موردي 1400-1392

حكمراني خوب كه از شاخص‌هايي همچون ثبات سياسي و كارايي دولت برخوردار است، از مهم‌ترين موضوعاتي است كه در چند دهه اخير در علم سياست مطرح شده و ارتباط تنگاتنگي با ساير موضوعات مطرح از جمله امنيت انساني دارد. نكته قابل توجه در اين‌باره اهميت نقش دولت در تحقق حكمراني خوب و نسبت آن با امنيت انساني است. بر اين اساس هدف اصلي در اين پژوهش بررسي رابطه بين حكمراني خوب و امنيت انساني در ايران در سال‌هاي 1400-1392 است. روش تحقيق در اين مقاله از نوع توصيفي ـ پيمايشي مي‌باشد و با بهره‌گيري از مطالعات كتابخانه‌اي و بررسي‌هاي ميداني صورت پذيرفته است. جامعه آماري شامل اساتيد، دانش‌آموختگان و دانشجويان دكتري و كارشناسي ارشد گرايش‌هاي رشته علوم سياسي و رشته روابط بين‌الملل مي‌باشد. از جامعه آماري فوق بر اساس فرمول كوكران، تعداد 384 نفر  به روش تصادفي ساده مورد پرسش قرار گرفتند. همچنين براي تجزيه و تحليل داده‌هاي گردآوري شده نيز از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هاي آماري مرتبط با ماهيت پژوهش استفاده گرديده است. نتايج حاكي از آن است كه ميزان ثبات و پايداري رژيم سياسي و احتمال استمرار حيات آن (17.74)، تنش‌هاي قومي و درگيري‌هاي داخلي (15.29)، توانايي دولت در سياست‌گذاري (14.03)، شيوه انتقال قدرت در سطح بالاي نخبگان سياسي (13.54)، وقوع جنگ و بحران‌هاي فراروي كشورها (13.41)، قابليت، صلاحيت و شايستگي كارگزاران نظام (13.22) از بين گويه‌هاي دو شاخص حكمراني خوب، بيشترين تأثير را بر امنيت انساني طي دوره مذكور داشته‌اند.