شاخصه‌هاي رمانتيكي كشف و شهود در شعر سهراب سپهري

كشف و شهود يكي از اصول مكتب رمانتيسم است كه براساس آن هنرمند رمانتيك در عوالم دروني خود، سفر مي كند، آنچه مي بيند را بازگو مي كند. سير دروني در عرفان نيز در كشف و شهود آمده است و يكي از مؤلفه هاي عرفاني است كه مي توان آن را با مكتب رمانتيسم مقايسه كرد. در اين مقاله شعر سهراب سپهري  در ارتباط با شاخصه رمانتيكي كشف و شهود عرفاني وي بررسي شده است. سپهري برجسته ترين شاعر عارف مسلك معاصر است كه در صدد ايجاد يك جامعه آرماني با روحيه اي رمانتيك وار به كشف و شهود پرداخته است. بررسي اشعارش نشان مي دهد، سپهري در توصيفاتش از اصول رمانتيسم بهره برده و انديشه عارفانه او با افكار رمانتيكش آميخته شده است، وي با تخيل رمانتيكي با تأكيد بر «منِ شاعرانه» متكي بر رمانتيسم فردي به دنبال كشف و شهودي عرفاني است؛ در اين مكاشفه با ديدگاهي متفاوت از ديگر شاعران، نگاهي مثبت و عاشقانه به تمام جهان دارد و تلاش مي كند انسان گرفتار جهان مادي را به آرمانشهر ببرد، در تشابه وي با مكتب رمانتيسم توجه به طبيعت گرايي، عشق، تنهايي، نفي عقل، سفر و آرمانشهر شاخص ترين مؤلفه هاي رمانتيكي در توصيف هاي شهودي وي است اما در مقايسه با اين مكتب، وي نگرش منفي رمانتيك ها را ندارد. از شاخصه هاي منفي رمانتيك ها مانند بيان درد و اندوه، توصيف صحنه هاي دلخراش، نگاه بدبينانه به جهان، در  شعر او نشاني نيست.