تاثير پوترسين و كودهاي زيستي بر محتواي سديم و پتاسيم ريشه و اندام‌هاي هوايي، هدايت روزنه‌اي، شاخص سطح برگ و عملكرد گندم تحت تنش شوري

به‌منظور بررسي تاثير كودهاي زيستي و پوترسين بر بهبود محتواي سديم و پتاسيم، هدايت روزنه‌اي و شاخص سطح برگ گندم تحت تنش شوري، آزمايش فاكتوريلي در قالب طرح پايه بلوك كامل تصادفي با سه تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1398 اجرا شد. عامل‌هاي آزمايشي شوري در چهار سطح (عدم اعمال شوري و شوري‌هاي 40، 80 و120 ميلي‌مولار با نمك كلريد سديم)، كاربرد كودهاي زيستي در چهار سطح (عدم كاربرد كود زيستي به‌عنوان شاهد، كاربرد توأم سودوموناس و فلاوباكتريوم، كاربرد ميكوريز، كاربرد توأم ميكوريز با سودوموناس و فلاوباكتريوم) و محلول‌پاشي پوترسين در سه سطح (محلول‌پاشي با آب به‌عنوان شاهد، 0.5 و 1 ميلي‌مولار) شامل مي‌شدند. نتايج نشان داد كه با افزايش شوري محتواي پتاسيم، هدايت روزنه‌اي و شاخص سطح برگ كاهش يافت. ولي كاربرد كودهاي زيستي و پوترسين اين صفات را افزايش داد. در بالاترين سطح شوري (120ميلي‌مولار) يك كاهش 24.94 و 21.57 درصدي به‌ترتيب در محتواي سديم ريشه و اندام هوايي در كاربرد توأم ميكوريزا، سودوموناس و فلاوباكتريوم و محلول‌پاشي يك ميلي‌مولار پوترسين نسبت به عدم كاربرد كودهاي زيستي و عدم محلول‌پاشي پوترسين در همان سطح شوري وجود داشت. در بالاترين سطح شوري، كاربرد توأم ميكوريزا، سودوموناس و فلاوباكتريوم و محلول‌پاشي يك ميلي‌مولار پوترسين محتواي پتاسيم ريشه (47.76 درصد) و اندام هوايي (21.66 درصد) و عملكرد دانه (28.57 درصد) را نسبت به عدم كاربرد كودهاي زيستي و عدم محلول‌پاشي پوترسين در همان سطح شوري افزايش داد. به‌نظر مي‌رسد كاربرد كودهاي زيستي و پوتريسين مي‌تواند به‌دليل بهبود هدايت روزنه‌اي و شاخص سطح برگ، عملكرد دانه گندم را تحت تنش شوري را افزايش دهد.