تغيير سيستميك و مشاركت راهبردي ايران و چين

موافقتنامه مشاركت جامع راهبردي ايران و چين را مي‌توان تحولي مهم در موقعيت راهبردي ايران و روابط آن با قدرت‌هاي بزرگ محسوب داشت. از منظر نويسنده، تغيير سيستميك نيروي كليدي شكل دهنده به بنيان هاي ين توافق است؛ به ديگر سخن، پرسش اين است كه چه عواملي به مشاركت راهبردي ايران و چين شكل داده‌اند؟ فرضيه‌اي كه در پاسخ به اين پرسش ارائه شده، عبارت از اين است كه سه مؤلفه بازتوزيع قدرت بين‌المللي، تغيير در سلسله مراتب پرستيژ و تحول در قواعد زيست بين‌المللي به مثابه مؤلفه‌هاي كليدي تغيير سيستميك زمينه ساختاري ارتقاي روابط ايران و چين به مشاركت راهبردي را فراهم آورده اند.يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه نيروهاي ساختاري نقش كليدي در همپوشي فزاينده منافع و ارزش‌هاي سياست خارجي دو كشور و گسترش روابط آنان در قالب مشاركت جامع راهبردي ايفا كرده‌اند.