نقش ميانجي عدالت سازماني بر نبود امنيت شغلي و فرسودگي شغلي كاركنان در دوران بحران كوويد-19

هدف اين پژوهش تبيين نقش ميانجي عدالت سازماني بر رابطه بين عدم امنيت شغلي و فرسودگي شغلي كاركنان بخصوص در شرايط بحراني است. روش تحقيق، از حيث هدف، كاربردي و از منظر شيوه اجرا، توصيفي- پيمايشي است. جامعه آماري كاركنان شركت ساخت تراكتورسازي تبريز با 281 نمونه كه به روش تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها، از سه پرسشنامه استاندارد عدم امنيت شغلي، فرسودگي شغلي و عدالت سازماني استفاده شد. روايي با استفاده از روش تحليل عاملي تأييدي و پايايي به وسيله آلفاي كرونباخ بررسي و تأييد شد. جهت تجزيه‌وتحليل فرضيه‌ها از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري استفاده و داده‌ها به‌وسيله نرم‌افزار SmartPLS تجزيه‌وتحليل شد. با توجه به نتايج پژوهش‌هاي ديگر مبني بر اينكه افراد، بار سلامت رواني قابل توجهي را درنتيجه فرسودگي و عدم امنيت شغلي در ميانه همه‌گيري COVID-19 تجربه مي‌كنند، پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه عدالت سازماني اثر تعديل‌كننده‌اي در اين خصوص دارد و تأثير منفي عدم امنيت شغلي بر فرسودگي شغلي و درنتيجه اختلالات ناشي از آن را كاهش مي‌دهد. همچنين در بين ابعاد سه‌گانه عدالت سازماني، بعد رويه‌اي و مراوده‌اي، بيشترين تأثير معكوس با فرسودگي شغلي را دارند. بدين ترتيب نقش عدالت سازماني در تعديل فرسودگي شغلي كاركنان، بخصوص در وضع بحراني اشتغال، شبيه وضعيت موجود حاصل از بحران كوويد-19، اهميت مي‌يابد.