پرستاران و بوروكراسي بيمارستان‌، يك مطالعه كيفي در شهر يزد

مقدمه: امروزه با توجه به گستردگي سيستم‌هاي بوروكراتيك در تمامي حوزه‌هاي اجتماعي و همچنين امكان حكمراني اين سيستم‌ها به‌وسيله قوانين، هنجار‌ها، روابط قدرت و غيره، بيش از پيش شاهد پيامد‌هاي منفي آن بر افراد و كاركنان خواهيم بود. لذا پژوهش حاضر به مطالعه زمينه‌ها و پيامد‌هاي بسط فرايند‌هاي بوروكراتيك بيمارستاني بر عملكرد پرستاران شهر يزد پرداخته است. روش: در اين پژوهش از روش‌شناسي كيفي و روش نظريه زمينه‌اي استفاده شده است. جامعه هدف، پرستاران بيمارستان‌هاي دولتي شهر يزد بودند كه با استفاده از نمونه‌گيري نظري و هدفمند بيست نفر از آن‌ها انتخاب شدند و با آن‌ها مصاحبه‌هاي عميق صورت پذيرفت. فرايند نمونه‌گيري نظري تا مرحله اشباع داده‌ها ادامه يافت. داده‌هاي گردآوري‌شده با استفاده از كدگذاري باز، محوري و گزينشي، تحليل شدند. نتايج: يافته‌ها شامل هفده مقوله اصلي از جمله فقر فراغت پرستاران، كژكاركرد‌هاي ناشايسته‌سالارانه، كنترل و تبعيد پرستاران، فوبياي دادخواست‌هاي حقوقي ديه، مقايسه‌هاي شكست، سياست‌هاي اجتماعي تضادآفرين، و يك مقوله هسته برساخت بوروكراسي گسست بودند كه در قالب خط داستان، مدل پارادايمي و طرح‌واره نظري گردآوي شدند. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه بوروكراسي گسست، به‌طورعمده به‌دنبال حاكميت گسترده بوروكراسي مدرجي كه در سه سطح خرد، مياني و كلان در بطن بيمارستان خود را نمايان مي‌كند، برساخته مي‌شود. پرستاران به‌دنبال حاكميت بوروكراسي مدرج عموما راهبردهاي گوناگوني از جمله انتقال خودخواسته به ساير بخش‌هاي درماني، پويايي در كار، تلاش براي ارتقاي شغلي و سازگاري بلندمدت با حرفه خود را انتخاب مي‌كنند. واكنش‌ها و مقاومت‌هاي پرستاران در برابر حاكميت بوروكراسي مدرج كه در قالب استراتژي‌هاي مختلف نمايان مي‌شود، درنهايت پيامد‌هايي از جمله گسست در روابط اجتماعي دوستانه و بازانديشي مادي در حرفه پرستاري را به‌دنبال دارد.