نقش توسعۀ پايدار در تحول معاهدات سرمايه‌گذاري

توسعۀ پايدار به هدف عمده سياست‌هاي جمعي بين‌المللي مبدل شده است. از اين رهگذر سرمايه‌گذاري خارجي، به‌عنوان نيروي محرك توسعۀ پايدار، همواره مورد توجه بوده است؛ به شكلي كه توسعۀ پايدار را در بسياري از نقاط جهان بدون سرمايه‌گذاري خارجي ممكن نمي‌دانند. معاهدات بين‌المللي سرمايه‌گذاري سنتي از اين نظر كه حمايت‌هايي را براي سرمايه‌گذار خارجي منصرف از الزامات توسعۀ پايدار تأمين مي‌كنند، مورد انتقاد قرار گرفته‌اند كه تحولاتي را در اين معاهدات موجب شده است كه موضوع مقالۀ حاضر است. در نتيجه به نظر مي‌رسد در پرتو كثرت ارجاع به توسعۀ پايدار در معاهدات نو (مدرن) سرمايه‌گذاري، زمينه ايجاد تعادل بين اهداف توسعۀ پايدار و حمايت‌هاي موضوع اين معاهدات ايجاد شده است.