مروري بر مطالعات اخير پيرامون روش‌هاي كنترل آبدهي در چاه‌هاي نفتي

توليد آب مازاد يكي از اصلي‌ترين مشكلات شركت‌هاي نفتي است كه باعث كوتاه‌شدن طول عمر چاه‌ها، افزايش خوردگي و تخريب تأسيسات مي‌شود. هم‌چنين هزينۀ جداسازي، تصفيه و دفع آن بار مالي زيادي براي شركت‌هاي نفتي دارد. بنا بر اين، عمليات كنترل آب‌دهي ضروري است. روش‌هاي مكانيكي و شيميايي مختلفي براي حل موضوع وجود دارد كه در اين مقاله به مرور و بررسي اين روش‌ها پرداخته مي‌شود. روش‌هاي شيميايي بر خلاف روش‌هاي مكانيكي به جاي انسداد آب در بالا يا زير يك پلاگ، پكر يا وصله لوله مغزي، مشكل توليد آب اضافي را كاملاً برطرف مي‌كنند. كاربرد پكرها براي هدايت جريان مواد شيميايي تزريق‌شده به لايه‌هاي مورد نظر و جلوگيري از ورود سيال به‌داخل سازند توليدي، بيشتر از حالت استفاده به‌صورت مستقل است. استفاده از سيلاب‌زني بسپار در بين شركت‌هاي نفتي بسيار رايج‌تر از ساير روش‌هاي شيميايي است. سامانه‌‌هاي بسپاري به تغيير شيميايي و جذب سطحي روي حفره‌ها براي دست‌يابي به كنترل آب‌دهي متكي هستند. جذب سطحي لايۀ بسپاري براي كاهش شعاع حفره، منشأ اصلي سازوكار كنترل آب‌دهي به‌صورت شيميايي است. بسپارهاي مصنوعي هم‌چون پلي‌اكريل آميد و پلي‌اكريل آميد آبكافت‌شده به‌دليل ارزان‌تر بودن، دست‌رسي آسان‌تر و عملكرد بهتر در شرايطي كه شوري آب كم است، مي‌توانند در كاهش تراوايي نقش داشته باشند. براي شرايط شوري زياد آب بايد از زيست‌بسپارها استفاده كرد. اين دسته از بسپارها نسبت‌به تخريب مكانيكي حساس نيستند؛ اما گران‌تر از بسپارهاي مصنوعي‌اند. انواع بسپارهاي مورد استفاده براي اين منظور مقايسه شده‌اند. در نهايت بر اساس ويژگي‌هاي مخزن و اقتصادي‌بودن عمليات، بسپار مناسب انتخاب مي‌شود.