تاثير دوازده هفته تمرين تداومي و تناوبي روي برخي آديپوكاين و هپاتوكاين ها و مقاومت به انسولين در موش هاي ديابتي نوع يك

ديابت به عنوان يكي از بيماري هاي بسيار توسعه يافته در جهان و از دلايل اصلي مرگ و مير در نظر گرفته مي شود. از راه هاي پيشگيري از ديابت و جلوگيري از عوارض ناشي از آن، انجام فعاليت به روش هاي مختلف است. هدف از پژوهش حاضر بررسي مقايسه تاثير دوازده هفته تمرين تداومي و تناوبي روي فتوئين b، فتوئين a و گليپيكان 4 پلاسما و مقاومت به انسولين در موش هاي ديابتي نوع 1 بود. براي اين منظور 40 موش ديابتي نوع يك به 4 گروه كنترل-سالم، كنترل ديابت، ديابت تمرين تداومي و ديابت تمرين تناوبي تقسيم شدند.گروه تناوبي با دويدن روي در وهله هاي 3 دقيقه‌اي با سرعت 20 متر در دقيقه و ريكاوري فعال با سرعت 10 متر در دقيقه با شيب صفر درصد به مدت 3 دقيقه روي تردميل، شش تكرار در هر جلسه انجام شد (مدت زمان كل 36 دقيقه). گروه‌ تمرين تداومي نيز دويدن را با سرعت 15 متر در دقيقه به مدت 36 دقيقه با شيب 0% درصد انجام دادند. كشتار موشها 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمريني انجام و خونگيري انجام شد. جهت مقايسه بين گروه‌ها از آزمون آناليز واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. بررسي تغييرات بين گروهي نشان داد كه تفاوت معني دار بين گروه ها براي مقاومت به انسولين، فتوئين b، فتوئين a و گليپيكان 4 پلاسما وجود دارد (P 0.001). بررسي تغييرات بين كروهي نشان داد كه مقاومت به انسولين، فتوئين b، فتوئين a و گليپيكان 4 پلاسما كاهش معني دار در گروه سالم نسبت به گروه ديابتي داشتند  (P 0.001). همچنين بين گروه كنترل ديابت با گروه هاي تمرين تداومي و تمرين تناوبي تفاوت معني دار بين همه شاخص ها وجود داشت (P 0.001). نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه تمرين هوازي و تمرين تناوبي ميتوانند باعث كاهش فتوئين b، فتوئين a و گليپيكان 4 پلاسما در موشهاي ديابتي نوع 1 شوند. اين بهبودها در گروه تمرين تناوبي نسبت به تمرين تداومي بهتر بود.