تأثير شايستگي اجتماعي هيجاني بر تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان با ميانجي‌گري خودكارآمدي تحصيلي و اميدواري

پژوهش حاضر، توصيفي از نوع همبستگي بود كه با هدف تعيين رابطه شايستگي اجتماعي-‌هيجاني با تاب‌آوري تحصيلي، با توجه به نقش ميانجي خودكارآمدي تحصيلي و اميدواري تحصيلي در نمونه‌اي از دانش‌آموزان ايراني اجرا شد. در اين پژوهش 283 نفر دانش‌آموز رشته علوم انساني به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. متغيرها با استفاده از پرسشنامه‌هاي شايستگي اجتماعي-‌هيجاني (زو و اي، 2012)، تاب‌آوري تحصيلي كاسيدي (2016) خودكارآمدي تحصيلي (جمالي و همكاران، 2013) و اميدواري اشنايدر(2000) اندازه گيري شدند. تحليل آماري داده‌ها به كمك نرم‌افزار AMOS و با روش تحليل مسير انجام شد. نتايج تحليل مسير نشان داد مدل نظري با داده‌ها برازش مطلوب دارد. به علاوه بين شايستگي اجتماعي-‌هيجاني با تاب‌آوري (0.36=r)، خودكارآمدي تحصيلي (0.53=r) و اميدواري (0.47=r) با تاب‌آوري تحصيلي رابطه مثبت معنادار وجود دارد. همچنين نقش ميانجي خودكارآمدي تحصيلي و اميدواري نيز در رابطه بين اين دو متغير تأييد شد. چشم‌انداز اين پژوهش ايجاد زمينه براي انجام تحقيقات آزمايشي در راستاي متغيرهاي پژوهش است تا اثربخشي مداخلات مبتني بر شايستگي اجتماعي-‌هيجاني بر تاب‌آوري تحصيلي با در نظر گرفتن متغيرهاي تعديل كننده مورد بررسي قرار گيرد.