اثر پلاسماي غيرحرارتي بر بهبود ويژگي‌هاي عملكردي نشاسته سورگوم

سورگوم گياهي مقاوم به خشكي است كه با توجه به محتواي بالاي نشاسته، منبع مناسبي براي استخراج نشاسته مي باشد. اما ويژگي هاي ضعيف عملكردي نشاسته سورگوم، استفاده از آن را محدود مي سازد. استفاده از پلاسماي غيرحرارتي به عنوان روشي نوظهور، مي تواند سبب بهبود خواص عملكردي نشاسته از جمله شفافيت، حلاليت و پايداري در برابر انجماد-ذوب شود. از اين رو، در اين پژوهش، اثر متغيرهاي تيمار پلاسما شامل نوع گاز (هوا و آرگون) و زمان تيمار (1، 10 و 20 دقيقه) بر شفافيت، حلاليت (در دماهاي 55، 65، 75 و 85 درجه سلسيوس)، تورم (در دماهاي 55، 65، 75 و 85 درجه سلسيوس)، پايداري در برابر انجماد-ذوب (در 4 دوره متوالي) و سختي بافت ژل نشاسته سورگوم بررسي شد. نتايج نشان داد كه پلاسماي هوا (در مقايسه با پلاسماي آرگون) و همچنين زمان هاي بيشتر تيمار (در مقايسه با زمان كم)، سبب بهبود شفافيت، حلاليت و پايداري در برابر انجماد-ذوب (در دوره دوم تا چهارم) شدند. مقدار شفافيت، حلاليت (در 85 درجه سلسيوس)، تورم (در 85 درجه سلسيوس) و پايداري در برابر انجماد-ذوب (در دوره چهارم) در نشاسته شاهد به ترتيب 14.02 درصد، 16.95 درصد، 20.66 گرم/گرم و 56.85 درصد بود كه در نمونه هوا-20 دقيقه به 56.10 درصد، 70.02 درصد، 15.67 گرم/گرم و 49.06 درصد و در نمونه آرگون-20 دقيقه به 17.09 درصد،33.47 درصد، 23.24 گرم/گرم و 58.30 درصد رسيد. كمترين و بيشترين مقدار سختي بافت به تريب مربوط به نمونه هاي هوا-20 دقيقه و آرگون 1-دقيقه بودند. احتمالاً واكنش اصلي در پلاسماي هوا، اكسيداسيون و دپليمريزاسيون بوده، اما در پلاسماي آرگون در زمان 1 دقيقه، اغلب اتصال عرضي رخ داده و پس از آن با افزايش زمان، اثر اكسيداسيون و دپليمريزاسيون بر اتصال عرضي غالب گرديده است.