خودفرمانروايي به مثابه خاستگاه نيك زيستي در انديشه ي سياسي

نيك زيستي ، شادكامي و خودفرمانروايي هريك در رويكردهاي متفاوت به عنوان غايت انسان به طور كل، و غايت هر عمل سياسي به طور خاص معرفي و معرفت به آن‌ها غايت فلسفه‌ي سياسي شمرده شده‌ است. اما شكل رابطه ميان اين سه مفهوم، همراهي يا تباين آنها با يكديگر همچنان مورد پرسش است. دركي كه از اين مفاهيم وجود دارد، و سهم آن در كيفيت نيك‌زيستي همچنان مورد بحث و مناقشه است. اين مقاله در پي آن است كه نخست به دركي از ماهيت خودفرمانروايي (فردي) برسد و آنگاه بررسي كند كه چه ارتباطي ميان آن با زندگي خوب و شادكامي وجود دارد. مدعاي اصلي مقاله آن است كه خودفرمانروايي يكي از ارزش‌هاي غايي براي يك زندگي خوب است و در كنار شادكامي قرار مي‌گيرد و نه ذيل شادكامي. بعلاوه استدلال خواهد شد كه اگرچه شادكامي ضرورتاً و به لحاظ مفهومي نياز به سطح قابل توجهي از خودفرمانروايي ندارد اما براي نيك‌زيستي لزوماً نيازمند سطحي از آن هستيم. لذا مي‌توان خودفرمانروايي را از جمله غايات نهايي انسان و ذيل نيك‌زيستي قرار دارد. روش ما در اين پژوهش روش استدلال فلسفي به شيوه‌ي تفكر انتقادي خواهد بود.