مطالعه رفتار سفر افراد با استفاده از داده‌هاي تلفن همراه (CDR) مطالعه موردي: شهر تهران

پژوهش حاضر سعي بر شناسايي رفتار سفر افراد در شهر تهران با استفاده از داده‌هاي تلفن همراه (CDR)، نشان دادن قابليت‌ها و اهميت استفاده از اين نوع داده‌ها در مقايسه با داده‌هاي سنتي پرسشگري خانوار، دارد. در اين مطالعه با استفاده از روش‌شناسي ارائه‌شده سعي مي‌شود كارآيي و اهميت استفاده از اين داده‌ها مشخص گردد. اين نوع داده‌ها گرچه هزينه كم‌تري را نسبت به ساير داده‌هاي سنتي بر مطالعه تحميل مي‌كنند، تفكيك‌پذيري زماني و مكاني كمي نسبت به ساير داده‌هاي تلفن همراه (مانند GPS) دارند و كاربرد آن‌ها در ابعاد كلان مورد ترديد است. در اين مطالعه سعي مي‌شود اهميت و كاربرد اين داده‌ها اثبات گردد. بدين منظور، در ابتدا با استفاده از روش‌هاي كار با كلان‌داده‌ها و معيارهاي زماني و مكاني مختلف، داده‌ها پالايش شده و به نمونه‌اي با حدود 400 هزار كاربر با 500 ميليون ركورد ارتباطي، تقليل يافت. سپس با استفاده از روش‌هاي مختلف يادگيري ماشين، به شناسايي نقاط توقف، فعاليت، و اهداف سفر افراد پرداخته شد. با شناسايي سفرهاي افراد، ماتريس مبدا-مقصد براي نمونه برآورد شد و با استفاده از ضرايب تعميم محاسبه‌شده، به مناطق 22گانه شهر تهران تعميم داده شد. مشاهده شد كه اين ماتريس تطابق بالايي با الگوهاي سفر افراد در شهر تهران كه از مطالعات جامع حمل‌ونقل شهر تهران به دست آمده است، دارد. اعتبارسنجي نتايج با مطالعات طرح جامع نشان مي‌دهد كه روش به‌كارگرفته‌شده در اين پژوهش مي‌تواند در مقاصد مختلف برنامه‌ريزي حمل‌ونقل بكار گرفته شود.