بررسي ابعاد موثر بر سنجش ميزان دلبستگي ساكنان به محله هاي مسكوني نمونه مورد مطالعه: محله هفت چنار- منطقه 10 تهران

بحران دلبستگي به مكان به مفهوم بحران معني اجتماعي از فضا و زمان، از بارزترين مشكلات شهرسازي معاصر است. بحراني كه در ايجاد محلات شهري، فاقد تاريخ و فاقد ارتباط تبلور يافته است. شهرسازي سده بيستم بيش از آن كه معطوف به كيفيت ارتباطات باشد، متوجه كميت ارتباطات بوده و از اين رو پيوستگي احساسي با مكان يا به عبارتي دلبستگي مكان به عنوان مهم ترين ابعاد ارتباط انسان و محيط فضايي در آن مورد غفلت و فراموشي قرار گرفته است.كمااين كه با بررسي محلاتي با سطح بالاي دلبستگي به مكان ميان ساكنان و بررسي و شناسايي ابعاد مؤثر مي توان به افزايش دلبستگي مكاني و تقويت ارتباطات عاطفي در محلاتي با سطوح پايين از ارتباطات دامن زد. از اين رو،  اين پژوهش با هدف ارزيابي عوامل مؤثر بر دلبستگي مكاني ساكنان در محله هفت چنار در ناحيه يك از منطقه ده شهرداري تهران انجام گرفته است. حجم نمونه 687 عدد بوده و تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نسخه  22 نرم‌افزار Spss انجام شد.  بدين منظور از تحليل عاملي تأييدي و مدل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان مي دهد كه هريك از ابعاد چهارگانه شامل هويت مكاني، وابستگي مكاني، پيوند اجتماعي با مكان و عاطفه مكاني مناسب ارائه ساختار دلبستگي مكاني به عنوان يك مؤلفه درجه دوم در مطالعات محلات شهري هستند. علاوه بر آن، مدل معادلات ساختاري پژوهش حاكي از برازش خوب مدل و تأييد نقش همه ابعاد در شكل گيري دلبستگي مكاني است. همچنين در ميان چهار بعد شناسايي شده عاطفه مكاني و پيوند اجتماعي با مكان بيشترين امتيازات و به ترتيب وابستگي مكاني و هويت مكاني كمترين امتيازات را به خود اختصاص دادند.