بازشناخت ماهيت فضاي معماري معاصر در ميراث ايران زمين براساس خوانش فضاي تغزل (فضاي آشكار و پنهان) شعر حافظ

اهداف: توسعه فناوري‏ و سازماندهي فضاها براساس نگرش‏هاي عملكردگرا و صحنه‏سازي‏هاي بصري مدرن موجب بروز محصولات قالبي در سيماي شهري ايرانِ معاصر شده كه بيشتر به نيازهاي فيزيكي و جلوه‏هاي بصري پرداخته است. در مواجه با معماري گذشته بدليل وجود پيوند روحي ميان معماري و ادبيات، جلوه‏هايي از مضامين انساني در ارتباط با فضا ملاحظه مي‏شود. به منظور برقراري مجدد اين پيوند خوانش «فضاي تغزل حافظ» به منظور بازشناخت مفهوم فضا مورد توجه قرار گرفت. روش ‏ها: واقعيت فضا در حوزه‏ها‏ي فلسفه و معماري در ارتباط با تجربه‏ي انسان و مطالعات پديدارشناسي مطرح مي‏شود. فضاي دروني شعر حافظ نيز در ارتباط با انسان تجربه مي‏شود بنابراين روش تحقيق اين پژوهش پديدارشناسي است. به منظور شناخت تجربه‏‏هاي انساني در ارتباط با فضاي تغزل حافظ و بازشناخت «مفهوم فضا» اين مقاله به خوانش تجربه‏هاي انساني گروهي از متخصصين در رشته‏هاي مختلف پرداخته است. يافته ها: يافته‏‌هاي پژوهش مفهوم «فضاي تغزل حافظ» را در ارتباط پيوسته و تنيده با حضور انسان بدنمند (كالبد – ذهن) مطرح مي‏كند به گونه‏اي كه انسان در فضاي تغزل و فضاي تغزل در وجود انسان معنادار مي‏شود. در واقع اين فضا در يك رابطه‏ي ديالكتيك چند وجهي (لايه‏هاي مرئي و نامرئي) خارج از محوريت و تمركزگرايي بر انسان يا ديگر پديده‏ها پديدار مي‏شود. نتيجه‏ ‏گيري: در نهايت با توجه به مفاهيم استخراج شده از فضاي تغزل شعر حافظ،  فضايي ميانجي، بدنمند و منشوري در يگانگي با حضور انسان مطرح شده كه بر اين اساس مدل چگونگي فضاهاي تغزلي و مجسم در سيماي شهري و معماري ايران معاصر شكل گرفت.