اعتياد به گوشي‌ هاي هوشمند و نقش آن در سلامت رواني كاربران نوجوان

در سال‌هاي اخير، اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند به پديده‌اي نسبتاً رايج در بين كاربران نوجوان تبديل شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي نقش اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند در سلامت رواني دختران و پسران نوجوان بود. طرح پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌هاي مقطعي ـ مقايسه‌اي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را تمامي دانش‌آموزان متوسطه دوم شهرستان مهدي شهر سمنان تشكيل مي‌داد. تعداد 211 نفر دانش‌آموز به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي از اين جامعه انتخاب شدند. ابزار سنجش شامل فرم كوتاه پرسشنامه‌ اعتياد به گوشي هوشمند(SPAI-SF) بود. از اين ابزار به منظور غربالگري افراد معتاد به گوشي هوشمند از افراد غيرمعتاد به آن استفاده شد. سطح سلامت رواني آزمودني‌ها نيز با استفاده از پرسشنامه 28 سؤالي سلامت عمومي (G.H.Q) مورد سنجش قرار گرفت. با استفاده از تحليل واريانس چندمتغيره عاملي، داده‌ها مورد تحليل قرار گرفت. نتايج بيانگر معنادار نبودن اثر تعاملي و در مقابل، معناداري اثر مستقل دو متغير اعتياد به گوشي هوشمند و جنسيت بر سلامت رواني كاربران بود. آنچنان كه نمره كلي سلامت رواني و علائم جسماني، اضطراب و افسردگي كاربران معتاد به گوشي هوشمند، پايين‌تر از كاربران عادي بود. همچنين مشخص شد كه نمره كلي سلامت رواني و علائم جسماني و اضطراب دختران پايين‌تر از پسران است. اين نتيجه نشان دهنده اثرات زيانبار اعتياد به گوشي هوشمند در كاهش سلامت جسماني و روان‌شناختي كاربران نوجوان است. بنابراين اقدام در جهت پيشگيري از اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند مي‌تواند، مانع بروز آسيب جسماني و رواني بيشتر در كاربران شود.