تأثير استدلال باليني كاردرماني بر مبناي مدل آكوپيشن انسان بر دست‌نويسي در دانش‌آموزان با اختلال يادگيري خاص: يك مطالعه مقدماتي

هدف: هدف مطالعه حاضر طراحي مداخلات كاردرماني با استدلال درماني بر اساس مدل اكوپيشن انسان (MOHO) براي تقويت دست‌نويسي شامل خوانايي و سرعت در  دانش‌آموزان با اختلال يادگيري خاص (SLD) و مقايسه تأثير آن با مداخلات رايج دست‌نويسي بود.مواد و روش‌ها: اين پژوهش به شيوه مداخله‌اي نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون-پس‎آزمون با‌ گروه كنترل انجام گرديد. در اين پژوهش 16 كودك 10-8 ساله با SLD به‌صورت در دسترس انتخاب و غيرتصادفي در ۲ گروه آزمايش (8=n) و كنترل (8=n) قرار گرفتند. معيارهاي نمونه‌گيري شامل تحصيل در پايه دوم يا سوم ابتدايي، فارسي‌زبان بودن، بدخطي به‌عنوان شكايت خانواده و معلم و عدم وجود اختلال همراه بود. گروه آزمايش، برنامه بهبود دستخط بر مبناي MOHO دريافت كردند و گروه كنترل درمان‌هاي توان‌بخشي معمول دست‌خط (حسي-حركتي و چند‌حسي) را دريافت كردند. گروه آزمايش در 20 جلسه 45 دقيقه‌اي، طي 7 هفته، هفته‌اي سه جلسه تحت درمان قرار گرفتند. ابزار ارزيابي براي دست‌خط ابزار ارزيابي دست‌نويسي فارسي بود. يافته‌ها: اختلاف ميانگين دو گروه آزمايش و كنترل ازنظر سرعت نوشتن و متغيرهاي مربوط به خوانايي شامل شكل كلمه، فاصله‌گذاري بين كلمات، راستا و شيب كلمه معنادار بود (0/05≤P). اندازه كلمات به‌عنوان متغير ديگر خوانايي، تفاوت معناداري بين دو گروه نشان نداد (0/05 P). نتيجه‌گيري: پروتكل تقويت دست‌خط در دانش‌آموزان با SLD بر مبناي MOHO اثربخشي خوبي داشت و MOHO  چهارچوب درماني مؤثر در مداخلات دست‌خط بود.