مسئله مسكن اقشار كم‌درآمد؛ كندوكاوي در باب موضوع عدم توانايي نظام مسكن رسمي در ايران در برآوردن نياز مسكن اقشار كم‌درآمد جامعه براساس رويكرد اقتصاد سياسي

اين مقاله تحولات نظام مسكن ايران را در طي سه دهه  اخير (۱۳۶۵-۱۳۹۵) بررسي مي‌كند. علي‌رغم رشد كمي چشمگير در طي اين مدت، بازار مسكن ايران در برآوردن مناسب نياز اقشار كم‌درآمد جامعه ناكام بوده است. كاهش شديد استطاعت‌پذيري مسكن، افزايش شديد نرخ اجاره‌نشيني در شهرها و افزايش روزافزون اسكان غيررسمي در حاشيه‌ها را به‌همراه داشته كه خود گواه قطعي بر  ناكامي نظام رسمي مسكن در ايران است. اين مقاله از سه جنبه اقتصادي، سياسي و اجتماعي به واكاوي چرايي اين شكست در نظام مسكن ايران مي‌پردازد. از جنبه اقتصادي، اين مقاله با بررسي روند انباشت سرمايه در بازار مسكن و ارتباط ساختاري آن با اقتصاد ملي، پديده كالايي شدن افراطي مسكن و گسترش سوداگري در آن را تشريح مي‌كند. از جنبه سياسي، عدم توفيق حاكميت در اتخاذ سياست‌هاي پايدار و غيرمتناقض در برابر مسئله مسكن كه به خصيصه رانتي و توسعه‌گرا بودن حاكميت در ايران نسبت داده مي‌شود؛ و از جنبه اجتماعي تغييرات سريع جمعيتي و گسترش شهرنشيني كه موجب دگرگوني در ساختار خانوار در ايران و متعاقب آن تغيير تقاضا شده است، مورد واكاوي قرار گرفته است. برهمكنش اين سه، علت اساسي ناكامي نظام مسكن ايران در برآوردن نياز اقشار كم‌درآمد برشمرده شده است.