ارتباط بار تمريني و كيفيت كلي ريكاوري با وقوع آسيب‌هاي ورزشي در بازيكنان فوتبال

سابقه و هدف: با توجه به پيامدهاي منفي كه آسيب ورزشي مي‌تواند براي ورزشكار، تيم و سيستم بهداشت و درمان به همراه داشته باشند بايد دنبال استراتژي‌هاي جهت پيشگيري از بروز آن‌ها بود. هدف از مطالعه‌ حاضر بررسي ارتباط بين كيفيت كلي ريكاوري و بار كلي تمريني با آسيب‌هاي ورزشي در بازيكنان فوتبال است.روش كار: مطالعه حاضر از نوع آينده‌نگر است. نمونه آماري مطالعه را 100 فوتباليست مرد با دامنه سني 16 تا 21 سال تشكيل مي داد كه بعد از دريافت كد اخلاق در سال1400-1399  در شهرستان سنندج انتخاب شدند. براي ارزيابي كيفيت كلي ريكاوري بازيكنان از مقياس كيفيت كلي ريكاوري استفاده شد. شدت فعاليت تقريباً 30 دقيقه بعد از مسابقه يا جلسه تمريني با استفاده از مقياس ميزان فشار درك شده ثبت ‌شد. براي محاسبه بار كلي تمرين مدت‌زمان هر جلسه تمريني برحسب دقيقه در ميزان فشار درك شده ضرب شد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون‌هاي t مستقل، معادلات برآورد تعميم‌يافته و نمودار ROC استفاده شد.يافته‌ها: نتايج مطالعه نشان داد كه كيفيت كلي ريكاوري و ميزان بار كلي تمرين با خطر وقوع آسيب‌هاي ورزشي ارتباط معني‌داري دارد (P 0.05). يافته‌هاي تحقيق حاضر نشان داد كه به ازاي هر واحد كاهش در كيفيت كلي ريكاوري خطر وقوع آسيب‌هاي ورزشي 10% و به ازاي هر 100 واحد افزايش بار كلي تمرين خطر وقوع آسيب‌هاي ورزشي 3 درصد افزايش پيدا مي‌كند.نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر اهميت نظارت مكرر بر فرايند ريكاوري و بار تمريني را براي به حداقل رساندن خطر آسيب‌ديدگي در بازيكنان جوان فوتبال نشان مي‌دهد.