مطالعه تغييرات روستاي ميانده از توابع گيلان بعد از پانزده سال

در گذشته تغييرات اجتماعي در روستاها بسيار كم و كند بود، ولي به تدريج با گذشت زمان و تحت تأثير عوامل متعددي، تغييراتي در جامعه روستايي ايران پديد آمده است كه جنبه‌هاي مختلفي را شامل مي‌شود. مطالعه اين تغييرات، نه تنها امكان آگاهي از وضعيت فعلي برخي نواحي روستايي و دلايل بروز تغييرات را فراهم مي‌كند، بلكه مي‌تواند به پيش‌بيني مسير احتمالي اين تغييرات در آينده و تدوين راهكارهاي پيشنهادي و برنامه‌ريزي‌هاي مبتني بر شناخت از جامعه روستايي معاصر كمك كند. پرسش اصلي پژوهش حاضر اين است كه بعد از گذشت پانزده سال از انجام مطالعه قبلي، روستاي ميانده در گيلان به لحاظ جمعيت و برخي ويژگي‌هاي اجتماعي، فعاليت كشاورزي، تقسيم كار ميان زنان و مردان روستايي، بافت فيزيكي و سكونتگاه‌ها دچار چه تغييراتي شده است. در اين تحقيق از روش مردم‌نگاري استفاده شد. با فنون مصاحبه نيمه‌سازمان‌يافته و مشاهده، داده‌هاي مورد نياز طي سال‌هاي 1400-1401 جمع‌آوري گرديد و تحليل اين داده‌ها با روش تحليل مضمون انجام شد. كاهش جمعيت روستا و افزايش مهاجرت‌ روستاييان به شهرِ نزديك روستا، خالي ‌از‌ سكنه شدن برخي قسمت‌هاي روستا، از بين رفتن محيط همسايگي، احساس نبود امنيت و ترس در ميان برخي از بازماندگان روستا، رواج سرقت در روستا به دنبال خلوت شدن بيش از پيش آن، جايگزين شدن شهرنشيناني عمدتاً غيرگيلاني و با سكونت موقت در روستا، مجاورت دو گروه جمعيتي در روستا با دو سبك زندگي متفاوت يعني 1) توليد و 2) تفريح، گذران اوقات فراغت و مصرف، شكل‌گيري سكونتگاه‌هاي كوچك براي اسكان موقت روستاييان زارع و ساكن در شهر نزديك، اجراي طرح تسطيح اراضي شالي‌كاري، استفاده تعدادي از روستاييان از دستگاه نشا، تغيير در تقسيم كار ميان مردان و زنان روستايي و ... برخي از تغييرات مشهود در اين روستا است كه در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفت.