اثربخشي طرحواره درماني بر پريشاني رواني و تنظيم هيجاني افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشي طرح‌واره درماني بر پريشاني رواني و تنظيم هيجاني در افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي شهر تهران در سال 1402 انجام شد. مواد و روش: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون -پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را كليه افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران تشكيل دادند كه از بين آنها، 30 نفر به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به طور تصادفي در گروه آزمايش (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايش با استفاده از طرح‌واره درماني، 12 جلسه 60 دقيقه‌اي تحت آموزش قرار گرفتند و گروه كنترل در ليست انتظار ماندند. ابزارهاي مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه شخصيت مرزي (كلاريج و بروكز، 1984)، پريشاني رواني (كسلر، 2002) و تنظيم هيجاني (گارنفسكي و كرايج، 2006) بودند. يافته‌ها: تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده از اجراي پرسشنامه در دو بخش توصيفي و استنباطي (تحليل كوواريانس) انجام گرفت. نتايج نشان داد آموزش طرح‌واره درماني بر مولفه‌هاي پريشاني رواني (اضطراب، افسردگي و تنيدگي) افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي تاثير دارد. همچنين نتايج نشان داد كه طرحواره درماني باعث كاهش تنظيم هيجاني منفي و افزايش تنظيم هيجاني مثبت در افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي شد. نتيجه‌گيري: منطبق با يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان طرحواره درماني را به عنوان يك روش كارآ جهت بهبود پريشاني رواني و تنظيم هيجاني در افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي پيشنهاد داد.‌