مروري بر تاريخچه پيدايش، رويكردهاي سياستي و مؤلفه‌هاي عملكردي ساختارهاي قرآني كشور

انتقاد درباره وجود ناكارآمدي و موازي‌كاري در نهادهاي فرهنگي و از جمله ساختارهاي قرآني امري شايع و نيازمند ‏بررسي علمي است. بر اين اساس، مقاله پيشِ رو سياستگذاري قرآني در جمهوري‌اسلامي ايران را مورد مطالعه قرار ‏داده و براي انجام اين مهم از روش تحليل اسنادي استفاده شده‌است. همچنين، براي جمع ‏آوري داده‏‌ها به اساسنامه، ‏ساختار اداري و گزارش عملكرد هريك از نهادها و سازمان‏‌هاي مورد مطالعه مراجعه شده‌است. بر اساس يافته‌هاي ‏تحقيق، نهادهاي فعال در حوزه‌‏هاي قرآني سه دسته هستند: الف) ساختارهاي نسبتاً مستقل قرآني، ب) ساختار‏هاي ‏قرآني كه زيرمجموعه دستگاه‌هاي فرهنگي ديگر قرار داشته و به‌لحاظ اداري به آنها وابستگي كامل دارند، ج) ‏ساختارهاي فرهنگي كه بخشي از فعاليت آنها قرآني است. مطابق بررسي صورت‌گرفته، مسايل ساختاري در حوزه ‏فعاليت‌‏هاي قرآني، سازماندهي نامناسب دستگاه‌هاي ذي‌ربط، هم‌افزا نبودن تنوع ميان زمينه‌هاي پيدايش نخبگي در ‏امور قرآني و متمركز نبودن مسئولان ارشد سازمان‌هاي مربوطه بر فعاليت‌هاي قرآني ازجمله چالش‌هاي موجود ‏ساختارهاي قرآني در كشور است. تحليل داده‏ها مشخص مي‏كند به‌رغم ظرفيت‏هاي موجود در كشور فاصله زيادي تا ‏دستيابي به اهداف تبيين‌شده توسط رهبر انقلاب در حوزه قرآن وجود دارد. مردمي‌كردن و تعامل پويا با ظرفيت‌هاي ‏مردمي قرآني مهم‌ترين راهكار پيشنهادي است لكن به‌منظور اصلاح وضعيت موجود، ساماندهي ساختارهاي قرآني ‏مي‌تواند از طرق زير پيگيري شود: 1. ادغام ساختاري دستگاه‌هاي دسته نخست،2. هماهنگي و جهت‌دهي ‏ساختارهاي دسته دوم ازطريق تعريف همكاري‌هاي مشترك، و در نهايت3. همسوسازي ساختارهاي گروه سوم با ‏ايده‌‏هاي كلان نظام در اين حوزه به‌واسطه حضور و مشاركت در شوراي برآمده از ساختارهاي ادغام‌شده.‏