روابط ساختاري بين تجربه تروماي كودكي با علائم افسردگي در بزرگسالان: نقش ميانجي تجارب تجزيه اي و سبك هاي دلبستگي

مقدمه: اگرچه مطالعات قبلي نشان دادند كه رابطه قوي بين تجربه تروماي كودكي و افسردگي وجود دارد اما مكانيسم هاي ميانجي اين رابطه به خوبي مورد مطالعه قرار نگرفته است. مطالعه حاضر با هدف بررسي روابط ساختاري بين تجربه تروماي كودكي با علائم افسردگي در بزرگسالان با نقش ميانجي تجارب تجزيه اي و سبك هاي دلبستگي انجام شد.روش كار: روش پژوهش توصيفي - همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را كليه افراد مراجعه كننده به كلينيك ها و مراكز خدمات روان شناختي شهر تهران در سال 1402 تشكيل دادند. از ميان جامعه آماري، 320 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه آسيب‌هاي كودكي، پرسشنامه افسردگي بك ويرايش دوم، مقياس تجارب تجزيه اي و پرسشنامه سبك هاي دلبستگي. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، مدل‌يابي معادلات ساختاري و از نرافزار SPSS نسخه 23 وAMOS  نسخه 23 استفاده شد.يافته ها:  نتايج نشان داد كه مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار است. ضرايب مسيرهاي مستقيم تجربه تروماي كودكي (2.52 T= ،0.28 = β)، تجارب تجزيه اي (2.63 T= ،0.27 = β)، دلبستگي ايمن (2.31- T= ،0.71- = β) و دلبستگي ناايمن (2.21T= ،0.23= β) بر علائم افسردگي معنادار بود. همچنين ضرايب غيرمستقيم تجربه تروماي كودكي از طريق تجارب تجزيه اي  (0.05 P، 0.52=b)، سبك هاي دلبستگي ايمن (0.05 P، 0.60-=b) و ناايمن (0.05 P، 0.39=b) بر روي علائم افسردگي معنادار بودند. نتايج همچنين نشان داد كه متغيرهاي پژوهش در مجموع 75 درصد از واريانس علائم افسردگي را تبيين كردند.نتيجه گيري: اين يافته ها ممكن است نشانه هايي از توسعه اقداماتي براي كاهش تجارب تجزيه اي و آموزه هايي مبتني بر سبك هاي دلبستگي جهت كاهش علائم افسردگي در بزرگسالان داراي تجربيات آسيب زاي دوران كودكي ارائه دهد. پيشنهاد مي شود كه روان درمانگران تروما و افسردگي در مداخلات خويش به دو مولفه تجزيه و سبك هاي دلبستگي توجه ويژه اي داشته باشند.