مقايسه تمرين تداومي با و بدون محدوديت كالريك بر بيان ژن لپتين و آديپونكتين در بافت چربي و مقاومت به انسولين در موش هاي بزرگ سالمند

مقدمه و هدف: بافت چربي با آزادسازي آديپوكاين‌ها نقش مهمي در متابوليسم و التهاب بدن دارد و محدوديت كالري و تمرين تداومي با تأثير بر بافت چربي مي‌تواند بر التهاب و روند پيري تأثير بگذارد، لذا هدف اين تحقيق بررسي تأثير محدوديت كالريك و تمرين تداومي بر بيان ژن لپتين، آديپونكتين، نسبت آديپونكتين به لپتين و مقاومت به انسولين در موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي‌هاي سالمند بود.مواد و روش ها: 36 موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي سالمند (26 ماه) ويستار نر به طور تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند: كنترل، محدوديت كالريك، تمرين تداومي و محدوديت كالريك+ تمرين تداومي. پروتكل تمرين تداومي و محدوديت كالري به مدت شش هفته و هر هفته 5 جلسه انجام شد. سپس از بافت چربي اپيديديم موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي‌ نمونه‌برداري انجام شد و از روش Real Time PCR براي اندازه‌گيري بيان ژن‌هاي آديپونكتين و لپتين استفاده شد. براي مقاومت به انسولين، شاخص HOMA-IR گزارش شد. تجزيه و تحليل آماري با استفاده از آزمون آناليز كروسكال-واليس و يومن ويتني و در سطح معنادار 05/0 صورت پذيرفت.نتايج: نتايج نشان داد كه بيان ژن آديپونكتين در گروه‌هاي محدوديت كالري و تمرين تداومي افزايش معني‌داري يافته است اما در گروه محدوديت كالري به همراه تمرين تداومي بيان ژن آديپونكتين كاهش يافته است. از سوي ديگر، نتايج نشان داد كه تفاوت معني‌داري بين گروه‎‌ها در بيان ژن لپتين، نسبت بيان ژن آديپونكتين به لپتين و مقاومت به انسولين در بافت چربي وجود ندارد.نتيجه‌گيري: نشان دادند كه در حالي كه محدوديت كالري و تمرين تداومي اثرات مفيدي بر افزايش بيان ژن آديپونكتين دارند اما تركيب آنها ممكن است هميشه به هم افزايي منجر نشود.