مقايسه غلظت فلز روي در مواجهه مزمن با نانوذرات ‌اكسيدروي به صورت منفرد و توام با نانوذرات نقره در بافت‌هاي مختلف ماهي گورخري (Danio rerio)

ميزان سميت مواد در مواجهه هم‌زمان با ديگر آلاينده هاي محيطي دستخوش تغيير مي شوند و مي توانند آسيب هاي متفاوت‌تري نسبت به حالت منفرد خود در آبزيان ايجاد نمايند. بنابراين، هدف از اين پژوهش، ارزيابي كمي جذب، دفع و غلظت زيستي روي در مواجهه با نانوذرات اكسيدروي در حضور و عدم حضور نانوذرات نقره در بافت هاي آبشش، روده و كبد ماهي گورخري (Danio rerio) با استفاده از مدل‌سازي توكسيكوكنتيك بود. در مطالعه حاضر، 216 قطعه ماهي گورخري به مدت 56 روز (28 روز مواجهه و 28 روز پاكسازي) در معرض يك غلظت غيركشنده نانوذرات اكسيدروي (10 ميلي گرم برليتر) و دو غلظت غيركشنده نانوذرات اكسيدروي و نقره به صورت توام (10 ميلي گرم برليتر نانوذرات اكسيدروي + 0.02 يا 0.04 ميلي گرم برليتر نانوذرات نقره) به همراه شاهد در 3 تكرار قرارگرفتند. پس از اتمام دوره‌هاي مختلف نمونه برداري، غلظت فلز روي در آب و بافت هاي مختلف اندازه‌گيري شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه غلظت روي در حضور نانوذرات نقره به ترتيب در بافت آبشش روده كبد بيشتر بود. همچنين كوتاه ترين نيمه عمر فلز روي در بافت آبشش و در تيمار توام با نانوذرات نقره مشاهده گرديد. يافته ها نشان داد كه علاوه بر بافت، زمان و غلظت مواجهه، حضور نانوذره نقره نيز بر ميزان غلظت فلز روي تاثيرگذاراست.