آسيب‌شناسي بوروكراسي اداري سازمان آموزش‌وپرورش ايران

هدف از اين پژوهش شناسايي آسيب‌هاي ناشي از بوروكراسي اداري سازمان‌ آموزش‌وپرورش ايران بود كه با رويكرد كيفي و روش مطالعة موردي انجام‌ شد. مشاركت‏كنندگان پژوهش شامل مسئولان آموزشي و مديران بودند كه طبق روش نمونه‌گيري هدفمند صاحب‌نظران كليدي و بر اساس معيار اشباع نظري 15 نفر به عنوان اعضاي نمونه انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از مصاحبة نيمه‌ساختاريافته استفاده شد. به‌منظور شناسايي آسيب‌هاي بوروكراسي اداري سازمان‌ آموزش‌وپرورش از روش كيفي تحليل مضمون در سه سطح مضامين پايه، مضامين سازمان‌دهنده و مضامين فراگير استفاده شد. نتايج نشان داد آسيب‌هاي بوروكراسي اداري در سازمان‌ آموزش‌وپرورش شامل 5 مضمون فراگير تضعيف انسجام ساختار سازماني (افزايش پيچيدگي سازمان، بروز فساد اداري، افزايش تمركز سازماني، افزايش حجم اطلاعات نامربوط و نامعتبر، ارزشيابي نامطلوب در سطوح صفي و ستادي)، آسيب و فشار به گروه‌هاي ذي‌نفع (مشكلات معلمان و مديران، مشكلات كاركنان اداري، مشكلات دانش‌آموزان، مشكلات والدين)، افزايش بي‌عدالتي آموزشي (تبعيض و نابرابري جنسيتي، نابرابري و ناتواني در اجراي آموزش عمومي اجباري، طبقاتي شدن آموزش)، تضعيف جايگاه علمي در سطح كشور (تجاري شدن نظام آموزشي، سياست‌زدگي آموزش‌وپرورش)، كاهش اثربخشي نظام آموزش‌وپرورش (ناهمگوني قوانين و مقررات، افت كيفيت عملكرد آموزشي، افزايش مدرك‌گرايي) است.