تأثير كود‌هاي زيستي، آلي و محلول‌پاشي با روي و پوترسين برشاخص‌هاي فلورسنس كلروفيل و برخي صفات فيزيولوژيك جو (Hordeum vulgari L.) در شرايط محدوديت آبي

براي بررسي تأثير تعديل‌كننده هاي تنش (ورمي‌كمپوست، ميكوريزا، محلول پاشي پوترسين و نانواكسيد روي) بر شاخص هاي فلورسنس كلروفيل و برخي صفات فيزيولوژيك جو در شرايط محدوديت آبي، آزمايش فاكتوريلي در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1401 انجام شد. فاكتورهاي آزمايشي سطوح آبياري (آبياري كامل به‌عنوان شاهد، قطع آبياري در 50 درصد مراحل سنبله دهي و آبستني (چكمه‌اي شدن) به ترتيب به عنوان محدوديت ملايم و شديد آبي معادل كد 43 و 55 مقياس BBCH)، كاربرد كودهاي زيستي-آلي در چهار سطح (عدم كاربرد به‌عنوان شاهد، كاربرد ورمي كمپوست، ميكوريزا، كاربرد توام ورمي‌كمپوست و ميكوريزا)، محلول پاشي پوترسين و نانواكسيد روي در چهار سطح (محلول پاشي با آب به عنوان شاهد، محلول پاشي 0.4 گرم در ليتر نانواكسيد روي، 0.8 ميلي مولار پوترسين، محلول‌پاشي توام روي و پوترسين) شامل بودند. نتايج نشان داد كاربرد توام تعديل‌كننده هاي تنش (ورمي كمپوست، ميكوريز، روي و پوترسين) در شرايط محدوديت شديد آبي (قطع آبياري در مرحله آبستني)، شاخص كلروفيل (34.06 %)، شاخص نيتروژن برگ پرچم (24.19 %)، فلورسنس حداكثر (77.73 %)، عملكرد كوانتومي (80.38 %)، هدايت روزنه اي (63.88 %) و محتواي نسبي آب (50.99 %) را نسبت به عدم كاربرد تعديل‌كننده هاي تنش در همين سطح از سطوح آبياري افزايش داد. همچنين در شرايط محدوديت شديد آبي، كمترين مقدار فلورسنس حداقل (137.8) و كمترين هدايت الكتريكي (m-1.μS 90.07) در كاربرد تعديل‌كننده هاي تنش (ورمي‌كمپوست، ميكوريزا و محلول پاشي پوترسين و نانواكسيد روي) به‌دست آمد. بر اساس نتايج اين پژوهش، قطع آبياري در مرحله آبستني در شرايط عدم كاربرد تعديل كننده هاي تنش، عملكرد دانه را 25 درصد نسبت به كاربرد تعديل كننده هاي تنش در اين سطح از سطوح آبياري كاهش داد و استفاده از تعديل كننده هاي تنش قادر بودند بخشي از اين كاهش عملكرد را جبران كنند.