اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تنظيم هيجان، تحريك‌پذيري، تاب‌آوري و نگراني در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير(مطالعه موردي)

مقدمه : هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تنظيم هيجان، تحريك‌پذيري، تاب‌آوري و نگراني در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير بود.روش : طرح پژوهش تك آزمودني با خط پايه چندگانه (ABAB) و پيگيري يك ماهه بود. جامعه آماري افراد مبتلا به اضطراب فراگير مراجعه‌كننده به كلينيك آروين در تهران، در سال 1401 بود و از اين تعداد 3 نفر به شيوه نمونه‌گيري داوطلبانه در دسترس انتخاب شدند. تعداد 12 جلسه درمان فراتشخيصي يكپارچه (UP) روي آزمودني‌ها اجرا شد. ابزار گردآوري داده‌ها عبارت‌اند از: مقياس 7 سؤالي اضطراب فراگير، پرسشنامه تنظيم هيجان گراس و جان، پرسشنامه تحريك‌پذيري، مقياس تاب‌آوري و پرسشنامه نگراني ايالتي پنسيلوانيا. براي تجزيه ‌و تحليل داده‌ها از فرمول درصد بهبودي، اندازه اثر كوهن، اندازه اثر PND، تحليل ديداري درون موقعيتي و ترسيم ديداري استفاده شد.نتايج : نتايج تجزيه‌وتحليل داده‌هاي پژوهش نشان داد، درمان فراتشخيصي يكپارچه موجب بهبود متغيرهاي پژوهشي شده است به‌گونه‌اي كه درصد بهبودي كلي اضطراب فراگير در هر سه آزمودني به ترتيب 58%، 55% و 57% بود و اين ميزان در پيگيري يك ماهه نيز ثابت ماند.بحث و نتيجه گيري : نتايج تجزيه‌وتحليل داده‌ها، حاكي از اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه در تنظيم هيجان، كاهش تحريك‌پذيري، افزايش تاب‌آوري و كاهش نگراني در آزمودني‌ها است. اين درمان مي‌تواند به‌عنوان آموزش براي توان‌بخشي و ارتقاي كيفيت زندگي بيماران مبتلا به اضطراب فراگير به كار رود.