تأثير پاندمي‌ها بر نقش دولت‌ها در زمينه امنيت ملي و بين‌المللي (با تأكيد بر ايران)

ظهور كوويد-19، ناكارآمدي ساختار دولت‌‌محور امنيت را ثابت كرده است. با توجه به اثرات كوتاه‌مدت اين بحران، ضروري است كه دولت‌ها بحث‌هاي امنيتي جهاني و سياست‌گذاري‌هاي خود را در مورد بيماري‌هاي عفوني براي آينده تغيير دهند. با ظهور كوويد-19 بررسي مجدد رابطه بين پاندمي‌ها و امنيت جهاني جدي‌تر شده است و كشورها را وادار كرده تا درباره دامنه و مفهوم امنيت ملي و بين‌المللي تجديدنظر كنند. بر اين اساس سؤال اصلي مقاله حاضر اين است تا با تمركز بر ايران به اين سؤال پاسخ دهد كه پاندمي‌ها چه تأثيري بر نقش دولت‌ها در زمينه امنيت ملي و بين‌المللي به‌ويژه در دوران كوويد-19 داشته است؟ روش تحقيق در اين مطالعه توصيفي-تحليلي و ابزار گردآوري اطلاعات كتابخانه‌اي و اينترنتي مي‌باشد. بر اساس تئوري امنيت انساني و نظريه بوزان مي‌توان استدلال كرد كه تهديدهاي غيرنظامي و غيرخشونت‌بار مانند پاندمي‌ها براي موجوديت فرد وجود دارد كه بايد در كنار تهديدات سنتي در گفتگوهاي مربوط به امنيت ملي در ايران گنجانده شود و به‌جاي دولت بر مردم عادي تمركز كند. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، دولتمردان ايراني بايد حوزه امنيت ملي را فراتر از مدل سنتي دفاعي - جنگي قلمداد كرده و در برابر امنيت انساني پاسخگوتر باشد و امنيت شهروندان خود را در برابر همه تهديدها (مانند بيماري‌هاي همه‌گير، تغييرات اقليمي، محيط‌زيست و ...) تأمين كنند.