بيماري كرونا، دانشگاه و سياست گذاري آموزشي در شرايط پساكرونا (موردمطالعه: دانشجويان دانشگاه گيلان)

در چند سالۀ اخير برنامه ريزي آموزشي در دانشگاه ها بويژه در شرايط استنثايي كرونا مسئولان، خانواده ها و دانشجويان را با تناقضات زيادي مواجه كرده است و دانشجويان به مثابۀ سوژۀ دانشگاهي نسبت به آن واكنش هاي مختلفي نشان داده اند. سؤالات اساسي مقاله آن است كه چه راهبردهاي آموزشي در شرايط بديل و پساكرونا مناسبند؟ و دانشجويان با چه مسائلي در آموزش مجازي مواجه اند؟ هدف اين مقاله، مطالعۀ كيفيِ دانشگاه در وضعيت كرونا و بسط نمادين سياست گذاري آموزشي دانشگاه در زمان پساكروناست. در اين مطالعه از رويكرد كيفي، روش تحليل مضمون، مصاحبه هاي نيمه ساخت يافته و نمونه گيري هدفمند استفاده شده است. با توجه به منطق اشباع نظري، با 35 نفر از دانشجويان دانشگاه گيلان به صورت فردي مصاحبه شد. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد در خصوص برنامه ريزي آموزشي دانشگاه در شرايط پساكرونا سه سنخ راهبرد در دانشجويان موردمطالعه اعم از حضوري، مجازي و تركيبي مشاهده مي شوند كه بيشتر آنان در گونه هاي آموزش حضوري و تلفيقي جاي مي گيرند. موافقان راهبرد «آموزش حضوري» يا «متافيزيك حضور» در دانشگاه به لحاظ ويژگي هاي فردي بيشتر دانشجويان بومي، مجرد، درس خوان و غيرشاغل اند. مخالفان راهبرد «آموزش حضوري» يا «موافقان آموزش مجازي» در دانشگاه غالباً دانشجويان متأهل، مادر، شاغل، غيربومي، دانشجويان كمتر علاقه به درس و دانشجويان كم توان و ناتوان جسمي هستند. حاميان راهبرد آموزش تركيبي (حضوري و مجازي) نيز از يك سو غالباً خواهان آموزش حضوري در دروس عملي، آزمايشگاهي و تخصصي اند و از سوي ديگر خواستار آموزش مجازي در دروس عمومي هستند. از يافته هاي تحقيق مي توان نتيجه گرفت آموزش تلفيقي داراي امكان ها و ظرفيت هاي قابل‌ملاحظه‌اي در عرصه ياددهي-يادگيري است و با در نظر گرفتن امكانات سخت افزاري و نرم افزاري، نوع دانشگاه، تفاوت ها و ويژگي هاي فرديِ دانشجويان و مقتضيات محلي، منطقه اي و فرهنگي براي سياست گذاري آموزشي در زمان بديل، مشابه، پسامدرن و پساكرونا انطباق و سازگاري بيشتري دارد.